Kobiece turnieje piłkarskie

Tagi
kobiety

Kobieca piłka nożna od dawna spychana była na drugi plan. Żeńskie rozgrywki ograniczały się do lokalnych czy regionalnych imprez. Przez prawie pięćdziesiąt lat – nie było mowy o międzynarodowych spotkaniach. Dopiero na przełomie 60. i 70. lat kilka federacji postanowiło to zmienić.

Spis treści Ukryj

1 I Światowy Turniej

2 FIFA Women’s Invitation Tournament

3 Sześć mistrzostw Skandynawii

4 I Nieoficjalne mistrzostwa Europy – Berlin 1975

5 I Mistrzostwa Europy 1983-84 – pod patronatem UEFA

6 Nieoficjalne mistrzostwa brytyjskie

7 Turniej wakacyjny we Włoszech

8 Mundialito

9 Azjatycki Puchar Pań

10 I Nieoficjalny klubowy puchar europy

W 1970 roku we Włoszech odbyły się pierwsze mistrzostwa świata Kobiet. Ponieważ niektóre europejskie stowarzyszenia nadal nie aprobowały tej formy rozgrywek, turniej musiała sponsorować Federacja Niezależnej Europejskiej Kobiecej Piłki (FIEFF). W imprezie uczestniczyły drużyny narodowe takie jak: Austria, Dania, Anglia, Niemcy, Włochy, Meksyk i Szwajcaria. Zaproszono również Czechosłowację, jednak ta odmówiła, więc do rywalizacji stanęło tylko siedem drużyn. Zwyciężczynie dwóch grup, które podzielono na północ i południe, miały stanąć naprzeciw siebie w finale. Około 50 tysięcy widzów obejrzało spotkanie, w którym Dunki pokonały Włoszki, wykrzykując przy okazji nazwiska dwóch piłkarek – Anne Brus oraz Else Trangbaek.

Kolejne mistrzostwa rozegrano rok później w Meksyku. Tym razem na turnieju pojawiło się sześć drużyn, które podzielono na dwie części. W grupie A znalazły się: Meksyk, Argentyna i Anglia. Te reprezentacje swoje mecze grać miały na Estadio Azteca. Była to jedna z aren mistrzostw świata (męskich) z 1970 roku, mogąca pomieścić 110 tysięcy widzów! Grupa B składała się z: Włoszek, Dunek i Francuzek. Ta część miała za to rywalizować między sobą na Estadio Jalisco.

Musimy zmienić punkt widzenia na żeńską piłkę. Chcemy do tego wykorzystać pasję większości mężczyzn na świecie – piłkę nożną i kobiety. – Jaime de Hargo, szef komitetu organizacyjnego MŚ

W celu podniesienia oglądalności, zawodniczkom narzucono noszenie kolorowych topów oraz tak zwanych „hot pants”. Wszystko po to, aby podkreślić kobiece walory. Dodatkowo – bramki pomalowane były na różowo, a do tego ubiór ochroniarek był tego samego koloru.

Meksykanki, niesione dopingiem 80-90 tysięcy gardeł, niespodziewanie triumfowały w starciach z reprezentantkami Argentyny i Anglii. Liczba fanów w meczu półfinałowym przeciwko Włoszkom pozostała na tym samym poziomie. Po wygranym spotkaniu, gospodynie miały powalczyć z Dunkami o zwycięstwo. Ponad 110 tysięcy kibiców obejrzało jak wspierane przez niemal cały stadion ulubienice przegrywają 0:3. Rekord oglądalności, który padł na tym spotkaniu żeńskiej piłki, pozostaje niepobity do dzisiaj.

Trzecie mistrzostwa rozegrano w 1978 roku. Trwały 15 dni, a wystartowało w nich 13 zespołów. Nie wszystkie były „typowymi” reprezentacjami. Większość wystawiła tak naprawdę kluby, które pod szyldem „kadry narodowej” walczyły o najwyższe cele. Tylko Australia, Polinezja Francuska, Tajwan i Tajlandia desygnowały jedenastki złożone z typowych reprezentantek, a nie klubów.

Na turnieju powstały trzy grupy, z których awansowały po trzy najlepsze drużyny.

Grupa A: Finlandia, Polinezja Francuska, Szwajcaria, Tajwan

Grupa B: Australia, Austria, Dania, USA

Grupa C: Francja, Kanada, Szwecja, Tajlandia, Anglia

Z drużyn, które przeszły dalej utworzono „grupę finałową”, panował w niej taki sam system – każdy miał zagrać z każdym. W niej pierwsze miejsce zajęła Finlandia (reprezentowana przez Helsingin JK) i Francja (Stade de Reims). Wówczas taka sama ilość punktów oraz taki sam bilans dały ex aequo złoto obu ekipom. Nie liczono ilości kartek, czyli „fair play”. Dalsze pozycje zajęły Tajwan, USA, Szwajcaria i Szwecja.

I Światowy Turniej

Pierwszy światowy turniej rozgrywany był w 1981 roku. Uczestniczyły w nim reprezentacje: Indii, Filipin, Nowej Zelandii oraz Tajlandii. Reszta to Helsingin JK (Finlandia), Vendenheim (Francja), Zwart Wit 28 (Holandia), Bonde Ungdoms Laget (Norwegia), Bersgisch Gladbach (RFN), Seebach SV (Szwajcaria), Mulan (Tajwan), SC Sting (USA).

W końcowej klasyfikacji pierwsze miejsce zajęły reprezentantki RFN, drugie Nowa Zelandia, trzecie Tajwan i czwarte Norwegia.

FIFA Women’s Invitation Tournament

Ze względu na coraz większa zainteresowanie piłką kobiecą, w 1988 roku rozegrano turniej, który miał być organizacyjnym przetarciem przed mistrzostwami świata. Dwanaście zespołów z sześciu konfederacji przystąpiło do rozgrywek: Australia, Brazylia, Kanada, Chiny, Czechosłowacja, Wybrzeże Kości Słoniowej, Japonia, Holandia, Norwegia, Szwecja, Tajlandia i USA. W finale Norweżki wygrały ze Szwedkami 1:0. Turniej przekonał członków FIFA do przyjęcia kobiet pod swoje skrzydła, przynajmniej częściowo.

Sześć mistrzostw Skandynawii

W latach 1977-82 – rok po roku rozgrywano mistrzostwa Skandynawii w piłce nożnej kobiet. W pierwszym turnieju uczestniczyły w nim trzy kraje: Szwecja, Dania oraz Finlandia. Dopiero w drugiej edycji dołączyła Norwegia.

W pięciu kolejnych turniejach triumfowały Szwedki, dopiero w 1982 roku Dunki utarły im nosa. Końcowa klasyfikacja mistrzostw Skandynawii prezentuje się następująco:

1.Szwecja – 5 triumfów, 1x drugie miejsce
2. Dania – 1x wygrana, 4x razy drugie miejsce, 1x trzecie miejsce
3. Finlandia – 1x drugie miejsce, 3x trzecie miejsce, 2x czwarte miejsce
4. Norwegia – 3x trzecie miejsce, 2x czwarte miejsce.

I Nieoficjalne mistrzostwa Europy – Berlin 1975

Uczestniczyły w nich: Austria, Anglia, Holandia i RFN. W finale Angielki wygrały aż 4:0 z reprezentantkami RFN.

I Mistrzostwa Europy 1983-84 – pod patronatem UEFA

16 drużyn podzielono na 4 grupy. Zwyciężczynie awansowały do półfinałów. Tam mieliśmy do czynienia z parami, w których zmierzyły się kadry Włoch i Szwecji oraz Danii i Anglii. W półfinałach i finale obowiązywał mecz oraz rewanż.

Grupa 1: Szwecja, Norwegia, Finlandia, Islandia

Grupa 2: Włochy, Francja, Szwajcaria, Portugalia

Grupa 3: Anglia, Szkocja, Irlandia, Irlandia Północna

Grupa 4: Dania, Holandia, RFN, Belgia

Nieoficjalne mistrzostwa brytyjskie

Rozegrano je jeden raz w 1976 roku. Pierwsze miejsce zajęła wówczas Anglia, która wygrała 5:1 ze Szkocją i 4:0 z Walią, drugie miejsce przypadło Szkocji po zwycięstwie 3:2 nad Walią.

Turniej wakacyjny we Włoszech

We Włoszech, a konkretnie w Pescarze, podczas okresu wakacyjnego rozegrano ciekawy turniej, w którym startowało 6 reprezentacji. Podzielone były na dwie grupy.

Grupa A: Włochy, Belgia, Walia

Grupa B: Szkocja, Jugosławia, Szwajcaria

W meczu o pierwsze miejsce – Włoszki pokonały Szkotki 4:1, a trzecie miejsce przypadło Belgijkom, które rozprawiły się z rywalkami grającymi dla Jugosławii.

W 1979 roku, w tym samym turnieju, uczestniczyło już 12 reprezentacji, więc zwiększono także ilość grup.

Pierwszą wygrała Anglia, drugą Dania, trzecią Włochy, a czwartą Szwecja. W półfinałach Dania pokonała Szwecję, Włochy zwyciężyły Anglię, a w spotkaniu finałowym Skandynawki ograły Italię 2:0.

Mundialito

Po hiszpańsku zwany „małym Pucharem Świata” odbył się cztery razy w północnym regionie Włoch w latach 1984-1988. Dwukrotnie wygrywały go Anglia oraz Włochy.

Azjatycki Puchar Pań

W 1968 roku powstała Azjatycka Federacja Piłkarska Kobiet (ALFC), której członkami zostały Hong Kong, Singapur, Malezja oraz Tajwan. Siedem lat później rozegrano pierwszy oficjalny turniej zwany „Azjatyckim Pucharem”. Uczestniczyły w nim reprezentacje: Hong Kongu, Malezji, Nowej Zelandii, Singapuru, Australii i Tajlandii. W finale Tajki musiały uznać wyższość reprezentantek Nowej Zelandii. W 1977 startowało tu aż dziewięć reprezentacji: Australia, Birma, Hongkong, Indonezja, Japonia, Korea Pd., Malezja, Nowa Zelandia i Tajlandia. W Bangkoku, te same ekipy stanęły naprzeciw siebie, a szczęście znowu dopisało zawodniczkom z Kraju Długiej Białej Chmury.