Dwight Yorke – z Trinidadu do Anglii

Dwight Yorke jest jednym z najbardziej rozpoznawalnych postaci w historii Trinidadu i Tobago. Ten mały kraj, leżący na terenie Karaibów, dorobił się piłkarza, który na boiskach Premier League spędził aż dziewiętnaście sezonów (licząc także okres First Division), a jego pierwsze mecze w profesjonalnej karierze były walką jego kraju o awans na mistrzostwa świata.

Początki

Dwight Yorke urodził się 3 listopada 1971 roku w wiosce Canaan na wyspie Tobago. Pochodził z biednej, dziewięcioosobowej rodziny. Na swoje pierwsze buty piłkarskie musiał zarobić, poławiając kraby.

W wieku 17 lat został piłkarzem lokalnej szkoły Signal Hill Comprehensive School. Od razu pokazał, że ma ogromny talent. Nie było jednak wiadomo, czy nastolatek mieszkający na małej wyspie zostanie zauważony przez zagranicznych agentów piłkarskich. Tobagończyk miał ogromne szczęście, gdyż wpadł w oko ówczesnego menadżera Aston Villi Grahama Taylora, który w 1989 roku przebywał w tej części świata.

Szkoleniowiec zaoferował osiemnastolatkowi kontrakt w swoim zespole. Choć mama piłkarza była przeciwna, ten się zgodził. Młody Yorke porzucił edukację i zaczął przygodę z profesjonalną piłką. Aston Villa zapłaciła Signal Hill bardzo dużą, jak na warunki Karaibskie, kwotę 120 tysięcy funtów.  Warto podkreślić, że talent piłkarza został zauważony nie tylko przez Aston Villę i mógł dokonać innego wyboru związanego ze sportem.

„Otrzymałem stypendium piłkarskie na Uniwersytecie Harvarda, więc gdybym nie dotarł do Anglii, prawdopodobnie bym tam pojechał, chociaż Bóg wie, co bym studiował.”

Dwight Yorke

Aston Villa

Swój pierwszy, poważny chrzest bojowy, osiemnastoletni Yorke zaliczył bardzo szybko, jeszcze przed wystąpieniem w barwach klubu z Birmingham. Został on powołany do reprezentacji swojego kraju, który walczył o awans na Mistrzostwa Świata we Włoszech. Rozegrał w 1989 roku aż dziesięć spotkań reprezentacyjnych.

Trinidad i Tobago było bardzo bliskie awansu. Grając w ramach konfederacji CONCACAF, reprezentacja awansowała do finałowej grupy, eliminując po drodze Guyanę i Honduras. W pięcioosobowej grupie rozgrywano mecze „każdy z każdym”, u siebie i na wyjeździe, gdzie awansem na mundial premiowano dwie najlepsze drużyny. Trinidad i Tobago z zajęło trzecie miejsce z 9 punktami, tracąc po 2 punkty do Kostaryki i Stanów Zjednoczonych.

Po dobrym zaprezentowaniu się w reprezentacji narodowej nie trzeba było długo czekać, na debiut Yorka w lidze. Swój pierwszy mecz rozegrał 24 marca 1990 roku przeciwko Crystal Palace. W tym meczu, jak i przez następne sześć lat, grał na pozycji prawego skrzydłowego. Napędzał akcje swojego zespołu od samego początku. Jego ówczesny kolega z szatni, David Pratt, stwierdził, że rozmiar jego potencjału, jak na nastolatka, jest wręcz przerażający.

Uwielbiał robić szalone sztuczki. Pamiętam, jak stał w środku kosza i miał piłkę na głowie. Nie mógł się poruszać, więc mógł ją kontrolować tylko balansem ciała. Balansował piłkę, nie na czole, ale na czubku głowy.

David Pratt:

Przez większość okresu swojego pobytu w Aston Villi, Dwight Yorke musiał się konfrontować z częstą zmianą swoich trenerów, co jednocześnie wiązało się ze zmianą ich podejścia do jego roli w drużynie. Ostatecznie, na przestrzeni swojej przygody z Aston Villą, wyrobił sobie reputację niesamowicie zwinnego, ofensywnego piłkarza.

Pomimo wyrobienia własnej marki, nie osiągnął z klubem wielu sukcesów. Jedyne trofeum, po które sięgnął z drużyną, było Coca Cola Cup w 1996 roku, gdzie w finale wygranym 3-0 z Leeds United strzelił gola tuż przed końcowym gwizdkiem. W tym samym roku Yorke zaliczył jeden z najlepszych występów w swojej karierze. Choć Aston Villa grała przez większość meczu w dziesiątkę, Yorke strzelił hat-tricka. Niestety jego czwarty gol padł na pozycji spalonej i Newcastle wygrało ten mecz 4-3.

Manchester United

W sierpniu 1998 roku, po dziewięcioletnim pobycie na Villa Park, Dwight Yorke przeniósł się na Old Trafford. Tobagończyk chciał tego transferu, gdyż wierzył w kunszt trenerski Sir Alexa Fergusona, który pozwoli mu się bardziej rozwinąć jako piłkarz. Klub bardziej był wpatrzony w transfer Patricka Kluiverta z Milanu, ale ostatecznie do Yorke został piłkarzem Manchestru United, za kwotę 12.6 miliona funtów.

Od razu udowodnił, że jego zatrudnienie było bardzo dobrą opcją i wraz z Andym Colem stworzyli bramkostrzelny duet napastników. Już w sezonie 1998/99 Tobagończyk wygrał z Czerwonymi Diabłami rozgrywki ligowe, FA Cup i Ligę Mistrzów. Został królem strzelców Ligi Mistrzów z 8 bramkami na koncie i królem strzelców Premier League z 18 bramkami (tyle samo mieli Michael Owen i Jerrel Floyd Hasselbaink).

„Mam ogromny dług wdzięczności wobec Manchesteru United za te wszystkie lata spędzone razem. Mam ten przywilej bycia jednym z globalnych ambasadorów tego klubu. (…) Kiedy mówimy o Manchesterze United, to mówimy o wyjątkowym klubie i mam ogromne szczęście, że jestem jego częścią.”

Dwignt Yorke w 2022 roku:

W następnym sezonie 1999-2000, także sięgnął po wygraną w Premier League i FA Cup, zostając najlepszym strzelcem klubu z 24 bramkami we wszystkich rozgrywkach. Na przestrzeni kolejnych dwóch lat zaczął pojawiać się coraz rzadziej na boisku. Pomimo wszystko nadal był bardzo Kiedy potrzebny zespołowi. W sezonie 2000/01 Manchester rywalizował o tytuł z Arsenalem. Gdy mecz obu drużyn miał miejsce na Old Trafford, Yorke w ciągu 21 minut strzelił hat-tricka, doprowadzając do przytłaczającej wygranej 6-1 i zdobycia przez Czerwone Diabły trzeciego tytułu z rzędu.

To, co przeszkadzało Yorkowi w lepszej grze na boisku, było bogate życie imprezowe. Rozwścieczył tym szkoleniowca United i Sir Alex Ferguson naciskał zarząd na sprzedaż piłkarza. Z tego powodu, w swoim ostatnim sezonie, piłkarz rozegrał tylko 10 ligowych spotkań, strzelając jednego gola. Ten gol strzelił już nie u boku swojego dotychczasowego partnera z napadu, a Ruuda van Nisterlooya, który został sprowadzowy w ramach zastępstwa na miejsce Yorka. Dwight Yorke wystąpił w 152 meczach dla Manchesteru United, strzelając łącznie 65 goli.

Dalsza kariera

Po pięciu sezonach spędzonych w Manchesterze Yorke w 2002 roku postanowił zmienić swój klub na Blackburn Rovers, gdzie spędził dwa kolejne lata. Nie był już tak bramkostrzelnym piłkarzem, jak kiedyś. We wszystkich rozgrywkach rozegrał 73 mecze, gdzie strzelił 19 goli. Później przeszedł do Birmingham City, z którym rozegrał sezon 2004/05. Tutaj statystyki prezentowały się jeszcze gorzej, bo w 16 meczach strzelił tylko 2 gole, a jego łączny czas spędzony na boisku wynosił niecałe 700 minut.

Następnie przeniósł się na drugi koniec świata, do australijskiego Sydney FC. Zmieniono wtedy jego rolę na boisku. Legendę Premier League cofnięto na środek pomocy i dzięki swojemu doświadczeniu od razu otrzymał opaskę kapitana. Bezpośrednio przyczynił się do wygrania ligi, zostając zawodnikiem finałowego spotkania z Central Coast Mariners, wygranym 1-0. Korzystając z jego sławy i reputacji, Australijska Federacja Piłkarska promowała następny finał rozgrywek jego wizerunkiem. Został także piłkarzem roku australijskiej A-League.

Po roku spędzonym w Australii, w 2006 roku Dwight Yorke przeniósł się do Sunderlandu, który miał się okazać ostatnim klubem w jego karierze. Pomógł on klubowi w utrzymaniu się w Premier League. Kiedy Roy Keane w grudniu 2008 zrezygnował z prowadzenia zespołu, Yorke został asystentem nowego trenera, Rickiego Sbragii, nie rezygnując z gry na boisku. Karierę profesjonalnego piłkarza Yorke zakończył w 2009 roku. Na przestrzeni trzech sezonów wystąpił w 62 meczach dla Sunderlandu, strzelając 6 goli.

Dwight Yorke prywatnie

Kibice pokochali nie tylko styl gry Dwighta Yorka, a przede wszystkim to, jakim był człowiekiem. Ceniono jego szczery uśmiech po każdym zdobytym golu. Miał także w sobie spoko pokory i dobrego podejścia do ludzi, co się nigdy nie zmieniło pomimo sławy i pieniędzy.

„Kariera idzie czasem w górę, a czasem w dół. Ludzie zmagają się z pewnością siebie i przechodzą z jednej rzeczy do drugiej. To samo dotyczy każdego. Jeżeli nie zostałbym piłkarzem, kto wie, co robiłbym teraz.”

Piłkarz zasłynął także ze swojego hojnego podejścia do swojego kraju. Kiedy zakontraktowano go w Manchesterze United, ten, z własnej pensji, zakupił buty dla wszystkich mieszkańców wyspy Tobago. Dzielił się także częścią swojej pensji ze swoją rodziną za Atlantykiem. Dodatkowo jego jedną z podstawowych i najważniejszych cech w życiu, była skromność.

„Wszelkie niepowodzenia sprawiają, że stajesz się silniejszy, bardziej zdeterminowany i nie pozwalasz im się powtórzyć. To, co robię, to wyciągam z tego wszystkiego pozytywy. Jak mogę na cokolwiek narzekać? Nie mam żadnego problemu na tym świecie i żyję w ten sposób tak długo, jak tylko mogę, szczególnie żyjąc sportem. Cieszę się każdą chwilą.”

Kariera reprezentacyjna

Po próbie wywalczenia awansu Trynidadu i Tobago na mistrzostwa świata w 2000 roku doszło do sporu pomiędzy nim, a ówczesnym trenerem reprezentacji, co doprowadziło do rezygnacji z gry dla swojego kraju. Powrócił on dopiero w ramach meczów kwalifikacyjnych do mistrzostw świata w 2006 roku w Niemczech.

Powrót okazał się bardzo udany, gdyż reprezentacja pierwszy raz w swojej historii zagościła na międzynarodowym turnieju. W trakcie mundialu Yorke pełnił kluczową rolę. Był kapitanem zespołu, a także zawodnikiem meczu ze Szwecją, zremisowanego 0-0. Porażki 2-0 z Anglią i Paragwajem wyeliminowały karaibski kraj w fazie grupowej, ale sam awans na mundial i godne zaprezentowanie się na nim były ogromnym osiągnięciem.

W maju 2007 Yorke ponownie ogłosił zakończenie kariery reprezentacyjnej, z powodu chęci skupienia się na grze dla Sunderlandu, jednak półtora roku później ogłosił swój powrót, ponownie w ramach walki o awans na kolejny mundial, tym razem rozgrywany w 2010 roku w RPA. Awansu nie udało się wywalczyć, a po zakończeniu kwalifikacji do mistrzostw świata definitywnie zakończył karierę. Jego łączny bilans reprezentacyjny wynosi 72 rozegranych spotkań i 19 goli.

Kariera trenerska

Dwight Yorke obecne próbuje swoich sił na ławce trenerskiej. Poszukiwał miejsca w Aston Villi i Sunderlandzie, czyli w klubach, dla których grał. Od 1 lipca 2022 roku jest trenerem Australijskiego Macarthur FC. Przyznaje w wywiadach, że w prowadzeniu drużyny wzoruje się na Garthcie Southgacie, Pepie Guardioli i Sir Alexie Fergusonie. W wywiadzie dla manutd.com przyznawał, że nigdy nie widział żadnego trenera, nazywającego swój styl gry „defensywnym” i nie zamierza być wyjątkiem od reguły.

„Oczywiście każdy chce zobaczyć bardzo atrakcyjny styl gry w piłkę nożną. Dla mnie to jest coś, co chciałbym wprowadzić do psychologii naszej gry. Ale to nie zawsze gwarantuje sukces. Wszystko zależy od charakteru piłkarzy, z jakimi będę pracował i wiary, by uwierzyli w to, co będę chciał zrobić. Jeśli będę mógł coś takiego zrobić, to będzie dla mnie największe wyzwanie.”

Osiągnięcia

Osiągnięcia klubowe:

Aston VIlla

• 1 x Puchar Ligi (1995-96)

Manchester United:

• 3 x mistrzostwo Anglii (1998-99, 1999-00, 2000-01)
• 1 x Puchar Anglii (1998-99)
• 1 x Liga Mistrzów (1998-99)
• 1 x Puchar Interkontynentalny (1999)

Sydney FC :

• 1 x Mistrzostwo Australii (2005-06)

Sunderland

• 1 x mistrzostwo 2 ligi (2006-07)

Osiągnięcia Reprezentacyjne:

• 1 x Puchar Karaibów (1989)

Osiągnięcia Indywidualne:

• 3 x najlepszy piłkarz miesiąca Premier League
• 1 x drużyna roku Premier League (1998-99)
• 1 x piłkarz sezonu Premier League (1998-99)
• 1 x król strzelców Premier League (1998-99)

Źródła:

• https://www.caribbean-beat.com/issue-37/doing-it-dwight#axzz7cQK8ISEz
• https://www.thefamouspeople.com/profiles/dwight-yorke-10716.php
• www.transfermarkt.com
• https://www.mufcinfo.com/manupag/a-z_player_archive/a-z_player_archive_pages/yorke_dwight.html
• https://www.manutd.com/en/news/detail/dwight-yorke-discusses-new-job-in-australian-a-league-ahead-of-melbourne-victory-test
• https://www.planetfootball.com/nostalgia/a-tribute-to-dwight-yorke-and-successfully-combining-playing-with-partying/