Andrea Pirlo – historia w wielu barwach

Piłka nożna to teatr, który przyciąga sympatyków spektaklami pełnymi pięknych podań, asyst i goli. Na deskach tego teatru rolę życia próbują odgrywać niezliczeni piłkarze – ich marzeniem jest pojawianie się na afiszach. Nie wszyscy zostaną zapamiętani, ale są wśród nich tacy, którzy zapiszą się w pamięci na lata. Wyróżnia ich charyzma, kunszt techniczny, wydolność fizyczna, inteligencja boiskowa i przede wszystkim wybitna gra. Takim właśnie piłkarzem jest Andrea Pirlo – spektakle z jego udziałem gwarantowały pełną salę.

Młodość Pirlo i pierwsze kroki w futbolu

Andrea Pirlo urodził się 19 maja 1979 roku we Włoskiej Brescii, w północnej części Włoch. Od samego początku kochał piłkę. Już jako czterolatek grał w nią ze swoim bratem Iwanem i innymi rówieśnikami. To właśnie rywalizacja ze starszym bratem popychała go do coraz lepszej gry. Pomimo że był spokojnym i cichym chłopcem, od dziecka miał w sobie głód zwycięstwa. Był również perfekcjonistą, a swoje przywiązanie do detali wyrażał również w kwestii wyglądu. Wszystko musiało zgadzać się co do linijki.

Spędzałem godziny przed lustrem, układając swoje włosy, poprawiając kołnierzyk koszuli, zagniecenia w koszulce polo, rąbek spodni. Mama krzyczała, żebym przestał, bo już wystarczy

Gdy skończył 13 lat dołączył do lokalnej akademii juniorskiej Brescia Calcio. Wykazywał niesamowite zdolności Od samego początku był uważany za niezwykle uzdolnionego chłopca o niesamowitych jak na swój wiek umiejętnościach. Jeździł na wyjazdowe mecze w zawodach U-15, gdzie był kapitanem wobec o dwa lata starszych rówieśników. Zawsze ciężko trenował, a pod koniec treningów, razem z całą drużyną, rozgrywał turniej rzutów karnych. Ten, który nie strzelił, szedł do szatni. Dzięki tak podporządkowanej selekcji nie było tłoku przy prysznicu. Pirlo praktycznie zawsze schodził jako ostatni. Umiejętności oraz cechy osobowościowe spowodowały, że Pirlo szybko znalazł się na ustach łowców talentów – ci nie mogli się nim nadziwić.

 Od najmłodszych lat wiedziałem, że jestem lepszy od innych, i właśnie z tego powodu szybko zaczęto o mnie mówić. Wszyscy mówili o mnie, nawet za dużo i nie zawsze w dobry sposób.

Wysokie umiejętności i pewność siebie miały swoje ciemne strony. Pirlo budził powszechną zazdrość wśród innych młodzieńców z Bresci Calcio, a ta szybko przeradzała się w zawiść. Koledzy z drużyny nie chcieli podawać mu piłki, a rodzice młodych piłkarzy obgadywali go pogardliwie, twierdząc, że chłopak ma manię wielkości i uważa się za drugiego Maradonę. Ojciec Andrei Pirlo, Luigi, nie mógł tego znieść i często oglądał mecze syna po drugiej stronie boiska. Nie uszło to uwadze młodego talentu, ale poradził sobie z tym wyzwaniem, jak na profesjonalistę przystało.

Powiedziałem sobie ,,Weź tę piłkę. Tak zadasz innym cios, bo ona należy do ciebie. Zazdrosne głupki na nią nie zasługują”

Młodzieniec już wtedy charakteryzował się pokerową twarzą, tak bardzo dobrze znaną z późniejszych lat, jak na przykład podczas wykonywania Panenki przeciwko Joe Hartowi w trakcie Euro 2012. Miał też bardzo niskie tętno spoczynkowe, co podkreślało, że zawsze na boisku zachowywał zimną krew. Te cechy w połączeniu z talentem sprawiły, że został doceniony przez trenera pierwszej drużyny Bresci, Mircea Lucescu. Pomimo swojego wieku zaczął trenować z zawodowcami, a także grał z nimi w meczach towarzyskich, w ramach przygotowania do sezonu. Rywalizował wtedy z tak znanymi zespołami jak m. in. Red Star Belgrad czy Steaua Bukareszt.

Niełatwe początki

Pirlo nie musiał długo czekać na debiut w profesjonalnej piłce – ten nastąpił dwa dni po jego 16 urodzinach. Został najmłodszym debiutantem Bresci w historii jej występów w najwyższej klasie rozgrywek. Pierwszy sezon włoskiego pomocnika zakończył się ciężką lekcją pokory, gdyż jego zespół spadł do Serie B. Mimo wszystko prezentował się bardzo dobrze i w następnym sezonie był już zawodnikiem podstawowej jedenastki.

W sezonie 1996-97 wystąpił w siedemnastu meczach, strzelił dwa gole i pomógł Bresci w wygraniu Serie B. Kolejny sezon był jeszcze lepszy w jego wykonaniu. W dwudziestu występach strzelił cztery gole, ale także tym razem nie zapobiegł spadkowi. Zrobił jednak co należało – zapadł w pamięci kibiców scoutów oraz trenerów i tak w 1998 roku został zawodnikiem Interu Mediolan.

Krótka przygoda Pirlo z Interem

Pirlo trafił do jednego z najlepszych klubów we Włoszech, jednak Nerrazurri nie wykorzystali jego talentu. W przeciągu trzech lat wystąpił w zaledwie dwudziestu dwóch meczach ligowych, często wchodząc na boisko z ławki rezerwowych. Przyczyniła się do tego przede wszystkim niestabilna sytuacja wewnątrz klubu. Jego rola w zespole nieustannie się zmieniała, co nie było dziwne, patrząc na to, co klub przeżywał sezonie 1998-99.

Przygotowania do sezonu poszły bardzo dobrze i Simoni dał mi wiele czasu jako podstawowy zawodnik i jako pierwszy rezerwowy. Potem przyszedł Lucescu, który bardziej ufał starszym zawodnikom, później Castellini, który go zastąpił, podczas gdy Hodgson nie potrafił wymówić dobrze mojego nazwiska (…). W jeden rok zmieniliśmy czterech trenerów, więc czasem budziłem się rano, zapominając, kto jest aktualnie moim trenerem.

Z tego powodu został dwukrotnie wypożyczony, najpierw do Regginy na przełomie lat 1999-2000, a w 2001 roku do swojej rodzinnej Bresci. To właśnie powrót do miejsca, gdzie zaczynał, sprawił, że dzisiaj pamiętamy Włocha jako fenomenalnego rozgrywającego.

Zbawienny powrót do Brescii

Klubowym partnerem Andrei Pirlo w Bresci został legendarny Roberto Baggio. Dopóki Baggio miał kontuzję, Pirlo zastępował go na pozycji numer 10. Kiedy wrócił do zdrowia, powstał problem. Carlo Mazzone nie chciał grać dwoma dziesiątkami. Trener Bresci wpadł wtedy na genialny pomysł, który zmienił karierę włoskiego piłkarza:

Pewnego treningu wziąłem Pirlo na bok i powiedziałem: „Andrea, chcę poprawić jakość naszej gry i potrzebuję Twojej pomocy. Masz dobry zmysł taktyczny, dobre rozgrywanie i wiesz, jak się poruszać na boisku. Chcę zmienić twoją pozycję na rozgrywającego, będziesz grał przed linią obrony”. Był sceptycznie nastawiony. Powiedział mi ,,Ale nie strzelę wielu goli”. Byłem jednak pewien swojego pomysłu i odpowiedziałem:,, Jesteś kimś, kto ma perfekcyjną wizję gry, więc nie chcę kryć twoich oczu. Musisz kierować grą, a nie grać plecami do bramki, jak napastnik”.

Zmiana nie poskutkowała od razu. Brescia przegrała z Lazio, Romą i Atalantą, tracąc siedem goli i zdobywając tylko jedną bramkę, przez co zespół spadł na trzecie miejsce od końca w tabeli serie A. Później jednak drużyna poprawiła swoją formę, kończąc ostatecznie sezon na ósmym miejscu.

Roberto Baggio with young Andrea Pirlo during their time in Brescia.

When a legend meets a future legend. pic.twitter.com/V1nURHSgFt

— Football Talent Scout – Jacek Kulig (@FTalentScout) May 2, 2020

Ugruntowało to pozycję Andrei Pirlo na boisku i w ten oto sposób, w letnim okienku transferowym 2001 roku, został kupiony przez AC Milan za ogromną na tamte czasy kwotę 17 milionów Euro. Prawdopodobnie nie wiedział wówczas, że w tym zespole spędzi najlepszą dekadę swojego życia.

Era AC Milan

Choć klasa Andrei Pirlo była już powszechnie znana, to dopiero pod wodzą Carlo Ancelottiego wyrósł na piłkarza światowego formatu. Rosonneri przypieczętowali zmianę pozycji włoskiego piłkarza, która zapoczątkowała się w Bresci. Jak sam trener Milanu wspominał:

Grał na „dziesiątce”, a ja go cofnąłem. Ktoś mi wtedy powiedział, że zwariowałem. Sam piłkarz uważał jednak, że taka zmiana jest dla niego z korzyścią (…) Dzięki temu stał się najlepszym pomocnikiem, jakiego kiedykolwiek widziałem.

Już na stałe został rozgrywającym pomocnikiem, który operował piłką przed linią obrony, starając się wykreować podbramkowe sytuacje, albo samemu strzelając z daleka. Razem ze swoimi kolegami z linii pomocy, Rui Coscie, Gattuso i Seedorfem, wygrał ligę mistrzów w sezonie 2002/2003, stając się niekwestionowanym filarem podstawowej jedenastki. Miał świetnie relacje ze swoimi kolegami z drużyny, a szczególnie z Alessandro Nestą. Często z nim zanurzał się w świat PlayStation, gdyż to była jedna z jego ulubionych form spędzania wolnego czasu. Nie przeszkadzało mu to w byciu stuprocentowym profesjonalistą, na którym wzorowali się inni. Zawsze przychodził na treningi, miał dobre relacje z każdym członkiem swojej drużyny, inni się na nim wzorowali.

Wstawaliśmy wcześniej, jedliśmy śniadanie o 9 i zamykaliśmy się w pokoju do 11, by grać na PlayStation. Następnie jechaliśmy na trening, a potem znowu w coś graliśmy (…) Nie mogę powiedzieć z całą pewnością, ile wirtualnych meczów rozegrałem w ciągu ostatnich kilku lat, ale z grubsza mówiąc, musi to być co najmniej cztery razy więcej niż prawdziwych.

Za geniuszem Andrei Pirlo przemawiają nie tylko liczne asysty i bramki – te charakteryzują wielu utalentowanych pomocników. To, co go wyróżniało, to charyzma i bycie niekwestionowanym liderem. Brał na siebie odpowiedzialność za rozgrywanie piłek i nie bał się wykorzystywać stałych fragmentów gry. Nie słynął z szybkości, ale inteligencja boiskowa, umiejętność czytania gry i zajmowania przestrzeni na boisku rekompensowały braki w dynamice. Pirlo był graczem, który poruszał się po boisku w sposób, jaki trudno zdefiniować jednym zdaniem. Doskonale operował między liniami obrony i ataku, miał sokoli wzrok i miał bardzo wysoką wydolność fizyczną. Tak go zapamiętał Gennaro Gattuso:

Kiedy widziałem to, co robi, myślałem, że muszę zmienić zawód. Nikt nie zna go lepiej ode mnie, grałem z nim także we wszystkich młodzieżowych reprezentacjach. Mówiło się tylko o jego jakości, ale był zwierzęciem. Kiedy biegał, pokonywał tysiące metrów. Miał niesamowite przygotowanie fizyczne.

Pirlo odgrywał kluczową rolę w meczach, ponieważ to on rozpoczynał niemal każdą akcję. Jego koledzy z linii pomocy, nawet jak byli przy piłce, często podawali piłkę do cofniętego Pirlo, by to ten znalazł odpowiednie zagranie w danej sytuacji. Jego podania ocierały się o perfekcję, co przekładało się na kreowanie sytuacji podbramkowych, kończonych przez linię ofensywną.

Wiele lat później Sami Khedira świetnie podsumował to, ile Andrea Pirlo znaczył dla zespołu, w którym grał:

Był świetnym piłkarzem, a także ma bardzo dobra osobowość. Sposób, w jakim grał, wyglądał na tak lekki. Widać, że gra sprawiała mu przyjemność. Zapewniał wiele asyst, myślę, że przy nim zdobyłbym o wiele więcej goli. Niestety nigdy nie miałem takiej okazji, by z nim wystąpić w jednym zespole.

Momenty, w których geniusz Andrei Pirlo był podstawą sukcesów AC Milanu, można wyliczać bez końca. Chociażby sezon 2003/2004, gdzie strzelił osiem goli we wszystkich rozgrywkach i był najważniejszym piłkarzem zespołu. Można też przytoczyć finał Ligi Mistrzów 2007, gdzie jego charyzma podniosła psychicznie kolegów z drużyny, wciąż pamiętających przegrany finał z Liverpoolem dwa lata wcześniej. Linia pomocy z nim, Gattuso i Ambrosinim była jak ściana, a chemię pomiędzy Pirlo a Inzaghim można było wyczuć nawet w ostatnich rzędach największych stadionów, na których grali. To doprowadziło do wygrania siódmego tytułu Ligi Mistrzów w historii klubu.

Możliwy transfer do Barcelony i przykre rozstanie

Choć dalsza historia pokazała, że po zakończeniu swojej przygody z Milanem, Andrea Pirlo nie wyjechał ze swojego kraju, to niewiele zabrakło, aby włoski pomocnik trafił do stolicy Katalonii. Jego ściągnięciem był mocno zainteresowany Pep Guardiola, ówczesny trener FC Barcelony. Kiedy w trakcie przerwy letniej przed sezonem 2010/2011 media głównego nurtu skupiały się na spekulowaniu o nowym klubie Zlatana Ibrahimovica, Guardiola i Pirlo, przeprowadzili potajemną rozmowę na temat przejścia Włocha na Camp Nou. Miała ona miejsce w trakcie meczu towarzyskiego Milanu i Barcelony przed sezonem. Nikt wtedy nie zauważył, że Andrea Pirlo zniknął na pół godziny w gabinecie trenera Barcelony.

Guardiola siedział w fotelu. Zaczął opowiadać mi o Barcelonie, mówiąc, że to zupełnie inny świat, doskonała maszyna, która właściwie sama się wytworzyła. Był skrajnie elegancki, podobnie jak słowa, które używał (…) Powiedział: Jesteśmy już bardzo silni, trudno o lepszych piłkarzy, ale byłbyś wisienką na torcie. Szukamy pomocnika, który byłby alternatywą dla Xaviego, Iniesty i Busquetsa, a tym pomocnikiem jesteś Ty. Masz wszystkie atrybuty do gry w Barcelonie, a w szczególności jeden – jesteś światowej klasy.

Ostatecznie do transferu nie doszło, bo Milan nigdy nie dopuścił do oficjalnych rozmów dotyczących sprzedaży Andrei Pirlo. Choć włoski zespół chciał go dalej mieć w swoim składzie, to ta rozmowa dała piłkarzowi wiele do myślenia. W swoim ostatnim sezonie grał mało i już nie miał tak decydującego wpływu na wyniki drużyny. Ówczesny trener Milanu Massimiliano Allegri stawiał na innych zawodników, co dobitnie pokazał, przedłużając kontrakty wszystkich piłkarzy, nawet trzeciego bramkarza. Na lodzie pozostał tylko Pirlo, który postanowił, że w takim wypadku nie będzie chciał przedłużać kontraktu.

Milan zaproponował mi kontrakt na rok, a ja chciałem trzyletniej umowy, ponieważ byłem młodszy niż reszta doświadczonych zawodników. Jednak prawdziwym powodem mojego odejścia było to, że Allegri wolał wystawiać przed obrońcami Ambrosiniego i van Bommela, a ja nie chciałem zmieniać swojej roli na boisku (…) chcę powiedzieć, że nie kierowałem się aspektami finansowymi. Po prostu zdałem sobie sprawę, że trener bardziej ceni innych zawodników grających na mojej pozycji

Jego kariera w Mediolanie trwała do lata 2011 roku. Jego łączny dorobek w czerwono-czarnych barwach to 401 rozegrane mecze, 41 bramek, oraz liczne wygrane: 2x Liga Mistrzów, 2x Superpuchar Europy, 2x mistrzostwo kraju, 2x Puchar Włoch i Superpuchar Włoch. Jego kolejnym wyborem w karierze stała się „Stara Dama”. Debiut w nowym zespole zaliczył w meczu ze swoim pierwszym klubem: Brescią, warto odnotować, że odnotował w tym meczu dwie asysty.

Zmiana barw i przejście do Juventusu

Zostając piłkarzem Juventusu Włoch, już wtedy miał cieszył się opinią jednego z najlepszych pomocników na świecie. Rola, jaką pełnił pozostała podobna, została jednak trochę zmodyfikowana. Ustawiono go w formacji 3-5-2 obok Artura Vidala i Claudio Marchisio.

Od teraz musiał się skupić na linii ofensywnej i rozgrywaniu długich piłek, bardziej niż robił to w Milanie. Jego pierwszy sezon był doskonały. W nowym klubie zaliczył 10 asyst, a celność jego długich podań przekraczała 80 procent, Juventus zdobył mistrzostwo, a Pirlo został piłkarzem sezonu 2012 i został mianowany do nagrody złotej piłki.

Kolejne lata nie były już tak udane i to nie tylko z powodu spadku formy. W 2014 roku musiał się zmagać z rozstaniem ze swoją żoną Deborah Roversi, która urodziła mu syna Nicolasa i córkę Angele. Ich dwunastoletni związek rozpadł się przez romans Pirlo z Valentiną Baldini, właścicielką nieruchomości i byłą dziewczyną jednego z właścicieli Juventusu.

Przegrana 3-1 Finale Ligi Mistrzów z FC Barceloną, 6 czerwca 2015 roku, był ostatnim meczem w barwach włoskich zespołów. W sumie zaliczył ponad 160 występów dla Bianconerrich, strzelając 19 bramek, w tym 15 z rzutu wolnego.

Nowy York, stary Pirlo

Powoli zbliżała się sportowa emerytura i Andrea Pirlo postanowił spędzić ostatnie lata w Stanach Zjednoczonych. Został piłkarzem New York Cosmos. Trudno powiedzieć, żeby jego rozstanie z profesjonalną grą było szczęśliwe. Wyraźnie było widać, że grająca legenda tego sportu spodziewała się trochę więcej swobody przy piłce i trochę więcej miejsca w środku pola.

Okazało się, że MLS wymagała od weteranów wysiłku i biegania, na co nie był przygotowany. Mimo wszystko w każdym sezonie był w stanie odnotować kilka asyst, oraz od czasu do czasu zagrywać niesamowite piłki, z których słynął. Był popularny w Ameryce i pomógł swojemu zespołowi stać się główną siłą w Stanach Zjednoczonych. Każdy wiedział, że pomimo zaawansowanego wieku piłkarza, choć nie jest już w stanie dawać z siebie tego co dawniej, to jest zawodnikiem światowej klasy i świetnym produktem marketingowym. Już od samego początku podkreślał to trener zespołu Giovanni Savarese:

Pozyskujemy zawodnika z duchem rywalizacji i zwycięską mentalnością. On nie tylko wygrał Puchar Świata, ale był także Piłkarzem Roku Serie A w trzech z ostatnich czterech sezonów.

Przyjście do New York Cosmos Franka Lamparda jeszcze bardziej skomplikowało sprawę. Choć zespół zatrudnił kolejną legendę światowego formatu, to sprowadził na siebie ogromne kłopoty. Okazało się, że w podstawowym składzie mają dwóch 36- letnich pomocników, którzy nie przejawiają zaangażowania we wracaniu się do obrony. Dodatkowo ta dwójka, razem z inną gwiazdą Davidem Villą, generowała ogromne koszty, gdyż razem zarabiali około 6 milionów dolarów rocznie — 115 000 dolarów tygodniowo.

W ostatnim sezonie Pirlo był już cieniem samego siebie z najlepszych lat. Pozostała tylko magia w nogach. Nie przejawiał zaangażowania do gry, nie był w stanie biegać z taką intensywnością jak wcześniej, w dodatku swój luźny styl życia przekładał nad życie zawodowe.

W trakcie przegranego meczu 4-0 z Toronto FC doszło wręcz do sytuacji kuriozalnej, kiedy Pirlo stojąc murze, skulił się przed piłką, zamiast wyskoczyć. Utrata gola w tej sytuacji nie była jego winą, bo nie stał naprzeciwko lotu piłki, ale to absurdalne zachowanie sprawiło, że od razu został zdjęty z boiska. Ta jedna sytuacja jasno pokazywała, że miał już dość gry. 5 listopada 2017 rozegrał ostatni mecz w swojej karierze, wygrywając 2-0 z drużyną Columbus Crew. W New York Cosmos rozegrał łącznie 62 mecze, strzelając jedną bramkę.

Kariera Trenerska

Mój sposób myślenia o piłce pozostaje taki sam — opiera się na rozegraniu z linii obrony, utrzymaniu się przy piłce i odzyskiwaniu jej tak szybko, jak to możliwe. Wiele zależy tu od zawodników, których masz do dyspozycji i tego, co są w stanie ci zaoferować. Gracze są ważniejsi od trenerów, to trener musi dostosować się do składu, który dostaje pod opiekę

Legenda futbolu, posiadająca swoją własną filozofię gry, obecnie próbuje swoich sił na ławce trenerskiej. Jego pierwsze miejsce pracy, Juventus, wydawało się idealnym środowiskiem do pracy. Niestety Włoch musiał już na stamym początku się zmierzyć ze sporymi problemami. Zatrudniono go nagle, w miejsce zwolnionego Maurizio Sarriego, choć tydzień wcześniej wyznaczono go do objęcia drużyny U23. Poza tym ekipa nie miała czasu na spokojne przepracowanie okresu przygotowawczego i kolejny rok grała przy pustych trybunach spowodowanych pandemią.

Wychodziliśmy na boisko co trzy dni — bez wsparcia naszych fanów, bez czasu na odpoczynek, trening czy przygotowanie do kolejnego spotkania. Było ciężko wprowadzać nowe rozwiązania, bo priorytetem była regeneracja

Pomimo przeciwności losu sezon 2020/2021 za sterami Pirlo był całkiem udany, ale dawał niedosyt. Juventus wygrał Superpuchar Włoch, Puchar Włoch, a w lidze jego drużyna zajęła czwarte miejsce. Choć dawało to nadzieję na przyszłość Pirlo w zespole, zarząd zdecydował się zwolnienie Włocha, zastępując go Massimiliano Allegrim. 12 czerwca 2022 roku Pirlo został ogłoszony trenerem tureckiego Fatih Karagümrük S.K., grającego w najwyższej klasie rozgrywkowej.

Kariera reprezentacyjna

Równie dobrze jego kariera wyglądała na poziomie dorosłej reprezentacji narodowej. W kadrze Włoch do lat 21 wystąpił w aż trzydziestu siedmiu meczach, gdzie strzelił piętnaście bramek.

Przeczytaj również o mistrzostwach w Niemczech

Prawdziwe sukcesy przyszły wraz z powołaniami do dorosłej kadry. Jego pierwszym trofeum był brązowy medal na igrzyskach olimpijskich w Atenach w 2004 roku. Dwa lata później sięgnął po złoto na mundialu w Niemczech. Pirlo odegrał dużą rolę w tym sukcesie. Strzelił gola przeciwko Ghanie, asystował w półfinale przy bramce Fabio Grosso i wykorzystał rzut karny w finale podczas rozstrzygającej serii jedenastek. W każdym z tych meczów został uznany za najlepszego piłkarza swojej drużyny.

Dzięki temu po mistrzostwach zajął dziewiąte miejsce w klasyfikacji złotej piłki. Rok później było to już miejsce piąte. Następne lata z reprezentacją nie były już tak udane, ale zapracował sobie na opaskę kapitana reprezentacji. Pierwszy raz wyszedł z nią od pierwszej minuty w 2010 roku w meczu z Estonią. Swój setny występ w koszulce narodowej zaliczył w 2013 roku w Pucharze Konfederacji, wygrywając 2-1 z Meksykiem i strzelając bramkę z rzutu wolnego. Łączny jego bilans w reprezentacji to 116 meczów i 13 bramek.

Osiągnięcia i statystyki:

Osiągnięcia klubowe:

Brescia

• Mistrzostwo Serie B (1x) – 1996-97

AC Milan

• Mistrzostwo Serie A (2x) – 2003-04, 2010-11
• Puchar Włoch (1x) – 2002-03
• Superpuchar Włoch (1x) – 2004
• Liga Mistrzów (2x) – 2002-03, 2006-07
• Superpuchar Europy (2x) – 2003, 2007
• Klubowe mistrzostwo świata (1x) 2007

Juventus

• Mistrzostwo Serie A (4x) – 2011-12, 2012-13, 2013-14, 2014-15
• Puchar Włoch (1x) – 2014-15
• Superpuchar Włoch (1x) – 2012, 2013

Osiągnięcia Reprezentacyjne:

• Brązowy medal olimpijski (1x): 2004
• Mistrzostwo świata (1x): 2006
• Mistrzostwo Europy U-21 (1x): 2000
• 2 Miejsce mistrzost Europy (1x) – 2012
• 3 miejsce pucharu konfederacji (1x) – 2013

Osiągnięcia Indywidualne:

• Król strzelców mistrzostw europy u-21 2000
• Najlepszy piłkarz mistrzostw europy u-21 2000
• 3 najlepszy piłkarz mistrzostw świata 2006
• Król asyst mistrzostw świata 2006
• Najlepszy piłkarz finału (ale też półfinału i ćwierćfinału) mistrzostw świata 2006
• Najlepszy piłkarz Superpucharu UEFA 2007
• Król asyst Serie A 2011-12
• Pomocnik roku Serie A – 2012
• Piłkarz roku Serie A – 2012, 2013, 2014
• AC Milan hall of fame

Oraz dziesiątki innych mniej lub bardziej znaczących wyróżnień i sukcesów, w tym liczne uwzględnienia w najlepszych XI turniejów.

Osiągnięcia trenerskie

Juventus

• Puchar Włoch (1x) – 2020-21
• Syperpuchar Włoch (1x) – 2020