Po autobiografiach Alessandro Del Piero, Gianluigiego Buffona i Antonio Conte, wydawnictwo SQN postanowiło opublikować książkę kolejnej legendy Juventusu – Pavla Nedveda.
Tytan pracy – bo tak można nazwać Czecha – urodził się w Chebie. Po kilku latach spędzonych na „własnym podwórku”, przeszedł do Lazio, a w 2001 roku do Juventusu, gdzie miał pełnić rolę solidnego wzmocnienia po odejściu Zidane’a. W 2003 roku otrzymał Złotą Piłkę i jest drugim Czechem w historii, który może pochwalić się takim wyróżnieniem (pierwszym jest Josef Masopust).
„Piłkarze odchodzą, mężczyźni zostają” zaczyna się od prologu, w którym Nedved opisuje swój ostatni mecz w biało-czarnej koszulce. Czech zwięźle omawia najważniejsze wydarzenia w swoim życiu, skupiając się na historii poznania swojej żony i przebiegu kariery piłkarskiej. Oprócz tego poznajemy jego opinię na temat różnych spraw, zaczynając od rozpadu Czechosłowacji, kończąc na aferze Calciopoli i spadku do Serie B. Sam tytuł bezpośrednio nawiązuje do degradacji Juventusu i piłkarzy, którzy postanowili nie opuszczać „Starej Damy” mimo gry na niższym szczeblu rozgrywkowym.
Po przeczytaniu pierwszego rozdziału myślałam, że w całej autobiografii znajdę kilka barwnych historii, które chociaż w małym stopniu zmienią obraz nienagannego człowieka jakim jest Pavel. Czas jednak zweryfikował moje życzenie i całkowicie pozbawił nadziei. W tej pozycji nie znajdziecie absolutnie nic, co zmieniłoby wizerunek Nedveda. Na szczęście jest kilka naprawdę interesujących opowieści, które zmniejszają rozczarowanie. Dowiedzieć się można między innymi, dlaczego Jan Koller grając w amatorskiej lidze odmówił trenowania ze Spartą Praga, o rozmowie Nedveda z Jose Mourinho na temat przejścia do Interu i dlaczego Pavel wraz z żoną dali dzieciom identyczne imiona, jakie mają oni sami.
Krótkie rozdziały i duża czcionka sprawiają, że autobiografię czyta się bardzo szybko. Idealna na zapełnienie wolnego wieczoru albo dłuższej podróży. Czy jest ona lepsza od wcześniejszych pozycji wydawnictwa SQN? Bez wahania tak od książki Alessandro Del Piero, natomiast w pozostałych przypadkach poziom autobiografii jest porównywalny. Podsumowując uważam, że warto ją przeczytać i poznać historię Czecha. Ja na pewno do niej jeszcze kiedyś wrócę.
ANNA LUBOWICKA
Obserwuj @retro_magazyn
