Bilans Mistrzostw Europy U-19

Czas czytania: 4 m.
0
(0)

Kilka dni temu na stadionach w Gruzji zakończyły się Mistrzostwa Europy U-19. W finale po zaciętym spotkaniu Anglicy pokonali Portugalię 2-1. Miejsca 3-4 zajęli Holendrzy (przegrali w półfinale z Portugalią 0-1) i Czesi po porażce w identycznym stosunku z Anglią. Jak widać wszystkie mecze były bardzo wyrównane i zakończyły się jednobramkowym zwycięstwem.

Anglicy zdobyli tytuł jak najbardziej zasłużenie, w całych mistrzostwach (5 meczów) odnieśli komplet zwycięstw i mając stosunek bramek 10-1 (pokonali w grupie Niemców 4-1, Holendrów 1-0 i Bułgarów 2-0). W całych rozgrywkach łączeni z eliminacjami bilans wygląda równie okazale: 10 zwycięstw przy tylko jednej porażce i w bilansie bramkowym 27-5, ulegli tylko w pierwszej rundzie eliminacji Walii 2-3.

W finałach słabo wypadła drużyna Niemiec i nie chodzi tu o zajęcie w grupie 3 miejsca (to i tak 5-6 w Europie), ale dwie porażki: wspomniane 1-4 z Anglia i w takim samym stosunku z Holandią (w ostatnim meczu Niemcy pokonali Bułgarie 3-0). Był to najsłabszy występ Niemców w finałach od 1982 roku (od tamtej pory uczestniczyli w nich 14 razy). Równie słabo wypadli Szwedzi remisując z rezerwami Portugalii (wcześniej zapewniła sobie awans) 2-2, ale wcześniej przegrali m.in. z gospodarzami 1-2. Dla Gruzinów był to trzeci start w finałach ME U-19 i pierwsze i na razie jedyne zwycięstwo.

Skład Mistrzów

Przyjrzyjmy się klubom, w jakich  grają być może przyszli reprezentanci dorosłej Anglii, może warto kilka z tych nazwisk zapamiętać. Większość piłkarzy gra w dalszym ciągu w lidze U-23. Żaden z nich nie jest podstawowym zawodnikiem drużyny w Premier League.

Skład reprezentacji Anglii: Isaac Buckley, Lukas Nmecha (Man.City-U23), Dujon Sterling, Jay Dasilva, Mason Mount, Reece James, Jacob Maddox (Chelsea-U23), Darnell Johnson (Leicester) , Easah Suliman (Aston Villa), Ryan Sessegnon, Adetayo Edun (Fulham), Andre Dozzell (Ipswich-Championship), Ben Brereton (Nottingam- Championship), Josh Dasilva (Arsenal-U23), Marcus Edwards (Tottenham-U23), Nathan Trott (West Ham-U23), Aaron Ramsdale (Bournemouth-trzeci bramkarz).

Finały bez niespodzianek i gdzie są nasi

Anglia zdobywając złoty medal nie sprawiła żadnej niespodzianki, czyni to regularnie w tej kategorii wiekowej i zrównała się z prowadzącą Hiszpania – obie reprezentacje mają po 10 zwycięstw. Dodatkowo Anglia zdobyła też  5 razy srebro i 5 brąz (20 razy na podium). Hiszpanie mają o jeden medal srebrny mniej, ale 7 brązowych i w związku z tym 21 miejsc medalowych. Portugalia, po raz 8 zajęła drugie miejsce i jest w tej klasyfikacji liderem. Dodatkow reprezentanci tego kraju mają 3 złote medale i 6 brązowych krążków i w tabeli medalowej zajmują 6 miejsce. Finał Anglia – Portugalia zdarzył się po raz drugi w historii. w 1971 roku również wygrali Anglicy 3-0. Ze ścisłej czołówki medalistów zabrakło Hiszpanii – niestety trafili w drugiej rundzie eliminacyjnej na Anglików oraz Francuzów,. Ostatecznie nawet zajęli w nim ostatnie miejsce (za Bułgarią, Bośnia i Hercegowiną oraz Izraelem). Wśród drużyn z wysokiej pozycji w tabeli medalowej zabrakło oczywiście ZSRR, ale jak wiemy kraj który już nie istnieje od ponad 25 lat, a mimo to  wciąż na wysokim czwartym miejscu.

Polacy już tradycyjnie nie awansowali do finałów, w XXI wieku zdarzyło im się to tylko trzytonie, choć trzeba przyznać, że pierwszy z tych turniejów był jednocześnie największym sukcesem. W 2001 na boiskach Finlandii zdobyliśmy złote medale. Wcześniej trzykrotnie stawaliśmy na drugim stopniu podium (1961,1980 i 1981) oraz również trzykrotnie na trzecim miejscu (1972,1978,1984). Może warto w tym miejscu przypomnieć złotych medalistów (ich dalsze losy to długa opowieść na osobny artykuł). Trenerem ówczesnej drużyny był Michał Globisz.

W nawiasie podano kolejno: liczbę występów na ME U-19 w 2001, oraz ewentualnie: liczbę zdobytych bramek na tym turnieju, bilans występów w reprezentacji seniorskiej (mecze/bramki): 

Tomasz Kuszczak (2 – 11A), Paweł Kapsa (2); zawodnicy z pola Adrian Napierała (4), Paweł Golański (3 – 14/1A), Sebastian Mila (4 – 38/8A), Łukasz Nawotczyński (4/3), Mateusz Żytko (4/1), Błażej Radler (2), Robert Sierant (3), Dariusz Zawadzki (4/2), Karol Piątek (2), Rafał Grzelak (4/1 – 2A), Paweł Brożek (4 – 38/9A), Łukasz Madej (4/2 – 5A), Łukasz Pachelski (1), Łukasz Mierzejewski (3 – 5A), Mateusz Kaźmierczak (2/1) i Wojciech Łobodziński (2/1 – 23/2A).

stan na 19.07.2017

 Od roku 2003 nie rozgrywa się meczów o trzecie miejsce. W latach 1955-1956 rozgrywki kończono na fazie grupowej.
* oznaczono kraje nieistniejące (patrz przypis pod tabelą punktową)

Tabela wszechczasów

Zanim przejdziemy do tabeli finałów ME należy wspomnieć o sposobie rozgrywania finałów i zmian na przestrzeni lat. Dodatkowo trzeba przypomnieć, że zakończone Mistrzostwa były już 66 w historii.

– 1948-1954 – rozgrywki po patronatem FIFA i do lat 18 (z wyjątkiem roku 1952, wtedy do 19).

– 1955-1956 – rozgrywki przejęła UEFA (do lat 18), ale rozgrywano tylko mecze w grupach.

– 1957-1962 – rozgrywki U18, bez rozgrywania eliminacji (stąd też np. występ reprezentacji miasta Braszów, tak by skompletować jedną z grup w finałach).

– 1963-1979 – rozgrywki pod egidą UEFA, ale wciąż nieoficjalne ME U-18.

– 1980-2000 – w 1980 roku UEFA oficjalnie przyznała tytuł ME U-18 dla zwycięzcy finałów. W 1986 roku zmniejszono liczbę finalistów do 8 (grano systemem pucharowym), a od roku 1993 wprowadzono fazę grupową.

– 2001-2017 – w 2001 UEFA zmieniła kategorie wiekowe, przekształcając U-18 w U-19, ale kontynuując tradycje.

Patrząc na wcześniejsze zestawienia, chyba nie jest niespodzianka, że liderem jest Anglia, która minimalnie wyprzedza Hiszpanię. Warto też zwrócić uwagę na liczbę finalistów (równo 50). Wynika to z tego, że co roku finały odbywają się w innych krajach (wiele z nich nie awansowałoby nigdy do finału, gdyby nie bycie gospodarzem – Cypr, Liechtenstein, Estonia, Albania itd.) no i przez wiele lat w finałach grali wszyscy, którzy się zgłosili.

 

  1. Niemcy bilans łącznie z Republiką Federalną Niemiec do 1992 i następnie Zjednoczonych Niemiec
  2. Czechosłowacja bilans do 1992, w kolejnych mistrzostwach osobno bilans Czech i Słowacji
  3. ZSRR bilans do 1992, w kolejnych mistrzostwach osobno bilans powstałych w wyniku rozpadu ZSRR federacji (w tym Rosji)
  4. Jugosławia bilans do lata 1992, w kolejnych latach bilans osobny dla poszczególnych federacji
  5. Serbia bilans od 1994 roku – w latach jako 1994-2004 Federalna Republika Jugosławii, następnie do 2006 roku jako Serbia i Czarnogóra i od 2007 jako Serbia
  6. Protektorat Saary – po referendum w 1956 roku, od 1957 kraj związkowy w Republice Federalnej Niemiec.
  7. Argentyna dwukrotnie zaproszona w 1953 i 1954
  8. W 1962 roku w celu uzupełnienia liczby zespołów do liczby podzielnej przez 4 (tyle drużyn w każdej grupie) do turnieju dopuszczono reprezentacje U’19 miasta Braszow (gospodarza imprezy)
MARIUSZ ŚWIERCZYŃSKI

Zachęcamy do polubienia nas na FACEBOOKU, a także obserwacji na TWITTERZE i INSTAGRAMIE.

Jak bardzo podobał Ci się ten artykuł?

Średnia ocena 0 / 5. Licznik głosów 0

Nikt jeszcze nie ocenił tego artykułu. Bądź pierwszy!

Cieszymy się, że tekst Ci się spodobał

Sprawdź nasze social media - znajdziesz tam codzienną dawkę ciekawostek.

Przykro nam, że ten tekst Ci się nie spodobał

Chcemy, aby nasze teksty były możliwie najlepsze.

Napisz, co moglibyśmy poprawić.

Mariusz Świerczyński
Mariusz Świerczyński
Były bramkarz łódzkiego Startu, członek Zarządu Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Historyków i Statystyków Piłki Nożnej. Z wykształcenia ekonomista-informatyk absolwent Uniwersytetu Łódzkiego. Z zamiłowania kibic polskiej i europejskiej piłki nożnej uwielbia ją oglądać, ale też bez statystyki nie wyobraża sobie życia. Współautor „60 lat minęło, czyli Gwardia Warszawa w europejskich pucharach”

Więcej tego autora

Najnowsze

Walka w Pucharze Polski, przyjazd finalisty, piłkarskie losy Rafała Kurzawy – reminiscencje po meczu Stali Rzeszów z Pogonią Szczecin

Pierwsza runda Pucharu Polski przyniosła sporo emocji. Jednym z najciekawiej zapowiadających się meczów była rywalizacja pierwszoligowej Stali Rzeszów z występującą w rozgrywkach PKO BP...

„Igrzyska życia i śmierci. Sportowcy w powstaniu warszawskim” – recenzja

Powstanie Warszawskie to czas, gdy wielu Polaków zjednoczyło się w obronie stolicy Polski. O sportowych bohaterach walk zbrojnych przeczytacie poniżej. Autorka Agnieszka Cubała jest pasjonatką historii...

„Nadzieja FC. Futbol, ludzie, polityka”. Nowa książka Anity Werner i Michała Kołodziejczyka

Cztery lata po premierze niezwykle ciepło przyjętej książki „Mecz to pretekst. Futbol, wojna, polityka”, Anita Werner i Michał Kołodziejczyk powracają z nowymi reportażami, w...