Życie sportowca nie jest usłane różami. Wie to niemal każdy kibic sportu. Jednak z jakimi problemami zmagają się osoby, które uprawiają zawodowo aktywność fizyczną? Na to pytanie można znaleźć odpowiedź w dziele „Życie nie kończy się na mecie”.
Kim jest autor książki „Życie nie kończy się na mecie”?
Dariusz Faron jest dziennikarzem sportowym z niemałym już doświadczeniem. Jego głównym zadaniem pracy jest pisanie reportaży. Ktoś powiedział ciekawie, że nazwanie kogoś „reportażystą to największy komplement”. Faron za swoje teksty był wyróżniony m.in. w plebiscytach AIPS Awards czy Kryształowe Pióra. Jest on czołowym reporterem sportowym w Polsce. Niegdyś Faron pracował w Onecie i „Przeglądzie Sportowym”, a obecnie jego pracodawcą są WP Sportowe Fakty. Z tekstów w tych trzech redakcji powstała niejako antologia tekstów pod nazwą „Życie nie kończy się na mecie”?
O czym jest „Życie nie kończy się na mecie”?
Książka napisana przez Dariusza Farona jest zbiorem reportaży oraz wywiadów. W utworze są trzy nowe teksty, które wcześniej nie były publikowane. W tym dziele chciano udowodnić, że prawdziwe życie osób związanych ze sportem to nie rywalizacja na boiskach, kortach, ringach, ale to, co dzieje się po tym.
Książka ma 24 rozdziały. Opisano wiele postaci polskiego sportu. Wśród nich takie tuzy jak: Justyna Kowalczyk, Agnieszka Radwańska, Jakub Błaszczykowski czy Janusz Gortat. Są też jednak i bardziej anonimowi sportowcy. Dla Farona najważniejsza jest opowieść oraz doświadczenie życiowe.
W dziele znajdziemy osoby zmagające się z rozmaitymi problemami, np. depresją, samobójstwem czy demencją. Poruszono też np. temat eutanazji. Są też historie bardziej pozytywne. Mowa o takich postaciach jak Zdzisław Radulski, legendarnego masażysty Radomiaka czy księdza Pawła Łukaszka, który „zamienił kij (hokejowy) na różaniec”.
Piłka nożna w „Życie nie kończy się na mecie”
W książce jest niemało piłkarskich akcentów. Wśród bohaterów w tym obszarze znajdziemy dziennikarza sportowego Tomasza Smokowskiego, wspomnianego kierownika Radomiaka Radulskiego, Błaszczykowskiego, znanego trenera młodzieżowych reprezentacji Polski Michała Globisza, najstarszego żyjącego mistrza Polski w piłce nożnej Mieczysława Kolasę oraz Sebastiana Milę.
Najmocniejsze pod względem emocjonalnym są ewidentnie wywiady ze Smokowskim oraz Globiszem. Znany komentator niegdyś Canal+ opowiedział Faronowi o swojej walce z depresją. W wielowątkowej rozmowie Smokowski podzielił się swoją złą relacją z ojcem, czy tym, jak się objawia depresja. Jest to dość interesujący i pouczający wywiad.
Zdzisław Radulski mimo zaawansowanego wieku cały czas pracuje. Jest on masażystą piłkarskiego klubu Radomiak. Pracownik radomskiej ekipy przeżył w swoim życiu wiele. Od II wojny światowej, strasznej biedy do satysfakcji życia i pracy w ukochanej drużynie. Radulski to interesująca postać, więc reportaż o nim to niemalże samograj.
Jacy są bliscy Jakuba Błaszczykowskiego? Jakie było dzieciństwo przyszłego kapitana reprezentacji Polski? Dość dużo z prywatnego życia „Błaszcza” odsłania reportaż „Kuba. Historia w pięciu aktach”. Faron dzięki bliskim Błaszczykowskiego maluje słowem postać piłkarza. Dzięki temu można dowiedzieć się, czemu „Kuba” osiągnął w futbolu tak wiele. Jest to naprawdę ciekawy reportaż, zwłaszcza dla miłośników talentu Błaszczykowskiego.
„Zanim zgaśnie światło” jest wywiadem z Michałem Globiszem. To dość wzruszająca rozmowa o utracie wzroku. Trener choruje na neuropatię. Globisz nie widzi na lewe oko, a prawe oko jest sprawne w piętnastu procentach. W wywiadzie szkoleniowiec rozlicza się z życiem, a także błędami lekarzy, którzy doprowadziła go do neuropatii. Globisz odsłania także brzydką stronę piłki nożnej, np. jego wyrzucenie PZPN czy niechęć Lechii Gdańsk do niego samego. Z wszystkich futbolowych tematów, ten wywiad jest najlepszy w zbiorze „Życie nie kończy się na mecie”.
W 1948 roku Mieczysław Kolasa z drużyną Cracovii zdobył tytuł mistrza Polski. W tym roku mężczyzna skończył 101 (!) lat. Kolasa nadal żyje w dość dobrym zdrowiu. „Stuknęła setka, a pan Mietek ciągle młody” nie jest reportażem stricte historycznym. To raczej opowieść o starości, ale przede wszystkim radości z życia. Przykład Kolasy jest inspirujący. W pewien sposób nawiązuje do historii Radulskiego.
Cała książka kończy się wywiad z Sebastianem Milą. Były piłkarz przeżył wiele w swojej karierze. Mimo to jest to najsłabsza część książki. Owszem, wywiad jest całkiem dobry. Jednak trudno nie odnieść wrażenie, że rozmowa z Milą nie dotyczy tak traumatycznych emocji i chorób, jakich jest wiele w dziele Farona. Wywiad ma trochę też podnieść czytelników na duchu, że na świecie nie jest aż tak źle.
Podsumowanie książki „Życie nie kończy się na mecie”
Należy niezwykle wysoko ocenić książkę „Życie nie kończy się na mecie”. Reportaże i wywiady są bardzo interesujące. Główną siłą są bohaterowie. Ich życie bywa często bolesne, ale za to bardzo prawdziwe. Faron ma dobre pióro, dzięki czemu można on przelać emocje bohaterów reportażów oraz rozmów na papier.
Ocena książki: 8/10
Pewnym minusem jest to, że większość tekstów można znaleźć w zasobach internetowych. Mimo to warto przeczytać tę książkę. To dzieło de facto napisało życie.
