Moreno Torricelli – wyciągnięty z otchłani ku sukcesom

Wielu piłkarzy z niższych lig na świecie marzy o tym, by kiedykolwiek przebić się na najwyższy poziom. Chcą oni wyrwać się z piłkarskiej nicości, zarobić więcej pieniędzy i przede wszystkim zdobywać puchary. Nie ma tu wyjątków. Wszyscy, którzy kiedyś zaczynali, dążyli do tego samego. Taki sam był Moreno Torricelli, piłkarz, który z nieznanego chłopaka z regionu Como stał się jedną z ikon Juventusu lat dziewięćdziesiątych. Poznajcie jego historię.

Moreno Torricelli i jego nicość – gdzie zaczynał?

Torricelli urodził się w miejscowości Erba. Jest to nieduża wioska w regionie Lombardii w prowincji Como. Piękne miejsce do wychowywania się i spędzania czasu nad jeziorem. Młody Moreno postanowił jednak wziąć sobie za cel bycie wybitnym piłkarzem. Urodzony w 1970 roku przyszły czołowy obrońca ligi włoskiej, zaczął jednak swoją piłkarską przygodę stosunkowo późno. Dopiero mając osiemnaście lat, stawiał pierwsze poważne kroki na boisku. W dzisiejszych czasach byłoby to dość dziwne, ponieważ często chłopaki w tym wieku są już gwiazdami futbolu.

Jako że w Erbie trudno znaleźć profesjonalną drużyną piłkarską, Moreno Torricelli musiał szukać dalej. Los okazał się dla niego łaskawy. Pierwszym klubem, w którym zbierał szlify, było Oggiono. Miejscowość w prowincji Lecco (nie mylić z Lecce) dała szansę Torricelliemu. Tam rozwijał się spokojnie, jego talent nie wystrzelił w górę od razu, jak ma to miejsce z wieloma piłkarzami z małych miejscowości. Czterdzieści dziewięć spotkań wystarczyło jednak do sportowego awansu. Trafił bowiem do Caretese, klubu obecnie znajdującego się w Serie D. Wtedy występowali w rozgrywkach Campionato Interregionale, które w przypadku zwycięstwa premiowały do Serie C2. Tam Torricelli w ciągu dwóch lat rozegrał pięćdziesiąt siedem spotkań. Wtedy nastał moment, który na zawsze zmienił jego życie.

Od nieznanego do zwycięzcy Ligi Mistrzów

Wszystko zawdzięczam Trapattoniemu. Miał odwagę postawić na amatora. Na początku jego wsparcie było fundamentalne. Był w wieku mojego ojca, pochodził z Brianzy, natychmiast się uspokoiłem. Mówił do mnie w dialekcie, nazywał mnie drewnem, cieślą w dialekcie – Moreno Torricelli

Uwagę na niego zwrócił ówczesny trener Juventusu Giovanni Trapattoni, który zdecydował, że nasz bohater trafi do drużyny „Starej Damy”. To był istotnie szalony ruch. Nikt o zdrowych zmysłach nie miał prawa sądzić, że ta decyzja może wpłynąć i na Juventus i na samego Torricelliego. Mało kto ma bowiem tyle odwagi, by zaufać piłkarzowi, który nigdy wcześniej nie kopał piłki na poziomie nawet Serie B, nie mówiąc już o Serie A. Nie dziwi zatem to, że Moreno tak wiele zawdzięcza słynnemu Trapowi. Nie było jednak tak, że Giovanni był troskliwym ojcem. Wręcz przeciwnie, wymagał wiele od swojego nowego podopiecznego.

Torricelli wspominał historię, jak szkoleniowiec Juventusowi wpajał mu, by ćwiczył lewą nogę. Wymagał tego od niego w sposób oryginalny. Wpoił Torricelliemu, że jest piłkarzem drewnianym. Sam Moreno dodał od siebie, że jego lewa stopa przypominała w swojej funkcjonalności motykę. Była równie drewniana, jak przyrząd używany przy wykopywaniu ziemniaków, czy plewieniu chwastów. Torricelli sam później plewił chwasty, którymi dla niego byli rywale, ale po kolei.

Moreno grę w piłkę łączył z pracą w magazynie z meblami i byciem stolarzem. Nic nadzwyczajnego mając na uwadze, gdzie grał. Na szczęście dla calcio ktoś inteligentny podsunął Trapattoniemu, by jednak sprawdzić dwudziestodwuletniego wówczas młodego chłopaka. To był strzał w dziesiątkę, który dał później Juventusowi wiele sukcesów.

Skromność przejawiała się aż nadto. Był on zachwycony samą możliwością gry w Turynie, ale przede wszystkim faktem, że mógł spotkać się z ikoną calcio, Giampiero Bonipertim.

Wewnątrz były jego buty, trofea, skórzane piłki: jakie to ekscytujące. Dał mi pensję w wysokości 80 milionów lirów. Dla mnie, jako stolarza zarabiałem milion i 200 miesięcznie, to była ogromna kwota – Torricelli

Nie dziwił zatem podziw i zachwyt Torricelliego, który nigdy wcześniej nie zaznał takich luksusów. Szybko jednak został sprowadzony na ziemię etyką pracy w Juventusie. Nie było tam czasu na nadmierne podniecanie się, ważniejsza była praca i treningi. Miał niewiele czasu na zaadaptowanie się, co pomogło mu również wykreować swój charakter. Z czasem wywalczył sobie miejsce w składzie na prawej stronie obrony, co ukształtowało później zespół Juventusu na lata.

Pierwszym sukcesem Torricelliego na większą skalę był zdobyty w 1993 roku Puchar UEFA. Mimo wszystko zespół „Starej Damy” nie mógł być zadowolony, ponieważ sezon 1992/1993 był pasmem porażek, włącznie z przegranym mistrzostwem Serie A. Drużyna zajęła wtedy odległe czwarte miejsce. Później jednak było lepiej. Od 1994 roku Juventus z Torricellim zdobywał trzy mistrzostwa Włoch, Ligę Mistrzów w finale przeciwko Ajaxowi, Superpuchar Włoch i Europy oraz Puchar Interkontynentalny. Najciekawiej jednak wspomina zdobyty Puchar Europy.

Juventus został bowiem oskarżony o stosowanie dopingu w finale Ligi Mistrzów 1996 roku. Torricelli, usłyszawszy oskarżenia Davida Endta, byłego kierownika Ajaxu, wyśmiał je, dodając, że nic nie mogą im udowodnić, gdyż kontrola antydopingowa się nie odbyła.

Fiorentina i powolny koniec kariery

Po owocnym w sukcesy okresie w Turynie Moreno Torricelli postanowił poszukać nowych wyzwań. Obrał sobie za cel Florencję, by nie opuszczać jeszcze ojczyzny. Idealnie złożyło się, że ruch w stronę Włoch poczynił człowiek, bez którego historia Torricelliego nie miałaby miejsca. Chodzi tu oczywiście o Trapattoniego. Ich losy ponownie zetknęły się w Fiorentinie. Role tym razem nieco się odwróciły. To Torricelli był wtedy bardziej na piedestale. Trapattoni wracał z kolei z Niemiec, gdzie nie poszło mu zbyt dobrze podczas drugiej przygody w Bayernie Monachium.

Tam obaj spotkali całkiem ciekawe grono piłkarzy. Wśród nich znaleźli się choćby Gabriel Batistuta, Tomas Repka, Francesco Toldo, czy Rui Costa. Piłkarze, którzy gwarantowali wiele wrażeń, ale przede wszystkim walory piłkarskie. Sam Torricelli, który gwarantował duże doświadczenie, w pierwszym sezonie wraz z kolegami zdobył trzecie miejsce w lidze. Później było niestety gorzej. Sezon później zajęli ledwie siódme miejsce, ale nie mogło to dziwić, ponieważ stracili przed sezonem Batistutę, który w tamtym sezonie zdobył scudetto z Romą. Sezon 2000/2001 był jeszcze gorszy, ponieważ Fiorentina spadła o dwie pozycje w tabeli. Ten sezon był w ogóle bardzo trudny, gdyż „Violę” prowadziło wówczas dwóch trenerów – Fatih Terim i Roberto Mancini.

To był powolny koniec kariery Torricelliego. We Florencji pograł jeszcze dwa lata, by w 2003 roku trafić do Espanyolu. Tam jednak wytrzymał sezon, po czym odszedł do Arezzo, gdzie powiesił buty na kołku.

Drewniany reprezentant

Torricelli nie miał zbytnio szczęścia do występów w kadrze narodowej. Mimo dobrego czasu w Turynie nie dostawał szans w „Squadra Azzurra”. Najpierw Arrigo Sacchi, później Cesare Maldini, a wreszcie Dino Zoff mieli swoich faworytów na pozycję prawego obrońcy. Pierwszym meczem, jaki Moreno rozegrał w niebieskiej koszulce reprezentacji Włoch, było towarzyskie starcie z Walią, przygotowujące Italię do EURO 1996. Później co prawda był powołany na ten turniej, ale tam rozegrał jedno spotkanie grupowe przeciwko Niemcom.

To był zarazem ostatni mecz Torricielliego na wielkiej imprezie. Co prawda był powołany jeszcze na mundial w 1998 roku, lecz tam nie wyszedł ani razu na boisko.

Moreno Torricelli miał bardzo barwny życiorys. Charakterystyczne długie włosy wyróżniały go na boisku, ale kluczowa w jego przypadku była skromność. To właśnie ona i pokora zaprowadziły go na szczyt włoskiej piłki klubowej. Niestety nie przełożyło się to na funkcję trenera. Jedynymi klubami, które prowadził, były Pistoiese i Figline, które występowały w Lega Pro Prima Divisione.

WOJCIECH ANYSZEK