W latach 50. XX w. polski futbol zaczynał coraz więcej znaczyć na arenie międzynarodowej. Pojawiło się wielu bardzo utalentowanych zawodników, którzy błyszczeli w klubach i którzy chcieli również zaistnieć w reprezentacji.
Kraj odbudowujący się po brutalnej wojnie, nienawiść, trzech prezesów z różnych krajów, trzy wewnętrzne ligi i okropne patologie w piłkarskim związku. Tak rodził się futbol w Bośni i Hercegowinie.
W 1972 w finale Pucharu Polski starły się dwie najlepsze polskie drużyny. Legia z Deyną, kontra Górnik z Lubańskim. Oba zespoły stworzyły wspaniałe widowisko
Po II WŚ nasza piłka budziła się do życia. Brudne palce maczała w tym polityka. W tekście głównie o przygotowaniach i samych IO w 1952, gdyż w 1948 i 1956 - polscy piłkarze nie wystąpili.
Złote czasy Galatasaray, kiedy zdobywali puchar UEFA, a wszystkich rywali straszył niezawodny Hakan Şükür. Później Turcy zajęli trzecie miejsce na mundialu.
Na długo przed Webbem, na nienawiść polskich kibiców zapracował sobie sędzia Pădureanu, który prowadził mecz eliminacyjny do IO 1972 pomiędzy Bułgarią a Polską.
