Złota XI w historii Mistrzostw Świata

Zbliżający się wielkim krokami Mundial w Katarze skłonił naszą redakcję do wyboru najlepszej XI w historii tej imprezy. Taka elekcja do prostych nie należy, ale zważywszy na piękne wspomnienia, związane ze światowym czempionatem, sprawia mnóstwo przyjemności. Mamy nadzieję, że nasz materiał Was zainteresuje i pobudzi do dyskusji. Każdy z Was przecież może widzieć taką drużynę marzeń inaczej i ma do tego pełne prawo. Zapraszamy więc do polemiki.

Wybierając naszą drużynę marzeń postawiliśmy na klasyczne ustawienie 1-4-3-3

Bramkarz: Dino ZOFF (ITA)

Na swoim ostatnim Mundialu w Hiszpanii w 1982 zdobył najcenniejsze piłkarskie trofeum. Miał 40 lat i 133 dni. Zoff został wówczas najstarszym w historii mistrzem świata! Do tej pory nikt nie zbliżył się do tego rekordu. W latach 1968-1983 rozegrał 112 meczów w reprezentacji Italii. Mistrz Europy z 1968 roku. Dwa lata później, na Mundialu w Meksyku gdzie Włosi sięgnęli po wicemistrzostwo świata, był tylko rezerwowym. Na kolejnych mistrzostwach grał już we wszystkich spotkaniach Azzurri. W sumie było ich 17 (16 puszczonych bramek). Zdobył 4 miejsce w Argentynie w 1978 a cztery lata później wspomniane na wstępie mistrzostwo świata.

Przez większość kariery był związany z Juventusem, z którym święcił największe triumfy (m.in. 6 razy mistrzostwo Włoch, 2 razy Puchar Italii oraz Puchar UEFA w 1977). Został wybrany przez IFFHS trzecim najlepszym bramkarzem XX wieku (za Jaszynem i Banksem).

Prawy obrońca: CAFU (BRA)

Jedyny w historii Mundiali gracz w trzech finałowych spotkaniach. W 1994 złoto, w 1998 srebro i w 2002 ponownie złoto. Grał również, ale już bez sukcesu w światowym czempionacie w Niemczech w 2006 roku. W sumie na mistrzostwach świata rozegrał 20 meczów (najwięcej wśród Brazylijczyków), nie strzelił w nich żadnej bramki. Rekordzista Canarinhos pod względem rozegranych spotkań w reprezentacji. W latach 1990-2006 zaliczył ich 142, strzelił w nich 5 bramek. Zdobywca Copa America w latach 1997 i 1999 i Pucharu Konfederacji w 1997. Liczne sukcesy klubowe z takimi klubami jak: Sao Paulo FC (m.in. mistrzostwo Brazylii w 1991, Copa Libertadores w 1992 i 1993), Real Saragossa (Puchar Zdobywców Pucharów w 1995), AS Roma (mistrzostwo Włoch w 2001), AC Milan (Superpuchar Europy w 2003 i Liga Mistrzów, Superpuchar Europy oraz Klubowe Mistrzostwo Świata w 2007).

Środkowy obrońca: Franz BECKENBAUER (GER)

Na każdym swoim Mundialu, zarówno w roli piłkarza, jak i trenera zdobywał medal! Trzy razy brał udział w światowym czempionacie jako piłkarz. W 1966 w Anglii zdobył srebrny medal, cztery lata później w Meksyku medal brązowy i wreszcie u siebie w RFN w 1974, pełniąc honory kapitana Die Mannschaft sięgnął po upragnione złoto. W sumie rozegrał na mistrzostwach świata 18 spotkań i strzelił 5 bramek. W latach 1965-1977 w reprezentacji RFN rozegrał 103 mecze i strzelił 14 bramek. Mistrz (1972) i wicemistrz (1976) Europy. Przez większość swojej kariery zawodniczej związany z Bayernem Monachium, z którym święcił liczne triumfy (m.in. trzykrotnie sięgał po Puchar Europy – 1974,1975,1976, Puchar Zdobywców Pucharów – 1967 i Puchar Interkontynentalny – 1976). Dwukrotnie wybierany najlepszym piłkarzem Europy (1972 i 1976). Będąc trenerem drużyny narodowej RFN, sięgnął po medal srebrny (1986) i złoty (1990). Drugi po Brazylijczyku Mario Zagallo człowiek, który sięgnął po tytuł mistrza świata jako piłkarz i trener!

Środkowy obrońca: Fabio CANNAVARO (ITA)

Kapitan mistrzów świata z 2006 roku gdzie osiągnął szczyt formy sportowej. W tym samym roku został wybrany przez magazyn „France Football” najlepszym piłkarzem grającym
w Europie. Wygrał też w plebiscycie FIFA i magazynu „World Soccer” na najlepszego piłkarza świata. W przypadku obrońców nie zdarza się to zbyt często… Grał na czterech Mundialach (1998, 2002, 2006 i 2010). Rozegrał w nich w sumie 18 meczów, nie strzelił żadnej bramki. Wicemistrz Europy (2000). W reprezentacji Italii w latach 1997-2010 rozegrał 136 spotkań (więcej dla reprezentacji Włoch grał tylko Gianluigi Buffon – 176 razy), strzelił w nich 2 bramki. Liczne sukcesy klubowe. Z włoską Parmą — Puchar UEFA (1999), Puchar Włoch (1999 i 2002) oraz Superpuchar Włoch (1999). Z kolei z Realem Madryt — mistrzostwo Hiszpanii  (2007 i 2008) oraz Superpuchar Hiszpanii (2008).

Lewy obrońca: Paolo MALDINI (ITA)

Nikt nie przebywał dłużej na arenach mundialowych zmagań niż ten świetny włoski defensor, dokładnie 2217 minut! W światowym czempionacie zagrał w sumie cztery razy (1990 – brąz, 1994 – srebro, 1998 i 2002) występując w 23 meczach, nie strzelił żadnej bramki. Dwa medale w mistrzostwach Europy (brąz w 1988 i srebro w 2000). 126 gier dla reprezentacji Italii i 7 strzelonych bramek. Cała piłkarska kariera w jednym klubie co budzi podziw, ale zdarza się coraz rzadziej… Z AC Milanem zdobył wszelkie możliwe międzynarodowe trofea klubowe (5 razy Puchar Europy i Superpuchar Europy – 1989, 1990, 1994, 2003 i 2007. 2 razy Puchar Interkontynentalny – 1989 i 1990 oraz Klubowe Mistrzostwo Świata – 2007). Do tego siedmiokrotnie sięgał po mistrzostwo Italii, raz wygrał Puchar Włoch i pięciokrotnie triumfował w Superpucharze Włoch. Najlepszy piłkarz świata według magazynu „World Soccer” w 1994.

Defensywny pomocnik: Lothar MATTHÄUS (GER)

Rekordzista w liczbie rozegranych spotkań na mistrzostwach świata  – 25 i 6 strzelonych bramek. Zagrał na pięciu Mundialach (1982, 1986, 1990, 1994 i 1998). Z pierwszych trzech przywiózł medale – w 1982 i 1986 srebro, natomiast w 1990 jako kapitan Die Mannschaft upragnione złoto. Mistrz Europy (1980) i brązowy medalista Starego Kontynentu (1988). Najlepszy piłkarz Europy w plebiscycie „France Football” (1990) i świata według FIFA i „World Soccer” w 1991 roku. W latach 1980 – 2000 rozegrał dla reprezentacji RFN i Niemiec 150 spotkań co do dziś jest rekordem tego kraju pod tym względem. Strzelił w nich 23 bramki. Największe sukcesy klubowe osiągał z Bayernem Monachium i Interem Mediolan. Z tym pierwszym klubem sięgnął po Puchar UEFA w 1996, z Interem triumfował w tych samych rozgrywkach w 1991.

Środkowy pomocnik: Diego MARADONA (ARG)

Żadnemu z nas nie przyszło do głowy, żeby do swojej „11” nie wybrać słynnego Argentyńczyka. Trudno sobie wyobrazić ten zespół bez tego piłkarza… Autor najpiękniejszej bramki strzelonej na Mundialach, ale również największego oszustwa w historii tej imprezy… Bohater niezliczonych skandali, ale również niepowtarzalny artysta, który na zawsze pozostanie w pamięci dla wszystkich pokoleń fanów futbolu na całym świecie. W Meksyku w 1986 roku wygrał praktycznie w pojedynkę mistrzostwo dla Albiceleste. Cztery lata później pociągnął bardzo przeciętną reprezentację do wicemistrzostwa… W Stanach Zjednoczonych zakończyło się wykryciem dopingu… Wszystko to wiemy, doprawdy trudno podać coś nowego, odkrywczego… Może to, że jest rekordzistą pod względem liczby spotkań z opaską kapitana  na Mundialach, o czym nie wszyscy wiedzą. Wyprowadzał Albiceleste na tej imprezie 16 razy co jest rekordem Mundiali! W latach 1977 – 1994 wystąpił w 91 meczach i strzelił 34 bramki dla reprezentacji swojego kraju.

Środkowy pomocnik: Zinedine ZIDANE (FRA)

Największy z Francuzów nie tylko na mistrzostwach świata. Mózg i główny reżyser gry Trójkolorowych. Na Mundialach grał trzy razy, dwukrotnie przywożąc medale (1998 – złoto, 2002 i 2006 – srebro). Wystąpił w 12 spotkaniach i strzelił 5 bramek. W ostatnim swoim meczu, w finale Mundialu 2006 przeciwko Italii, sprowokowany przez włoskiego defensora Materazziego nie wytrzymał nerwowo i potraktował przeciwnika z „byka” za co został wyrzucony z boiska… Zdobył chyba wszystkie możliwe trofea. Złoty (2000) i brązowy (1996) medalista mistrzostw Europy. Zdobywca Ligi Mistrzów, Superpucharu Europy i Pucharu Interkontynentalnego z Realem Madryt (2002). Trzykrotnie wybierany najlepszym piłkarzem świata w plebiscycie FIFA (1998, 2000 i 2003). Najlepszy piłkarz grający w Europie według „France Football” w 1998. W latach 1994 – 2006 rozegrał 108 meczów i strzelił 31 bramek w reprezentacji Francji.

Napastnik: Miroslav KLOSE (GER)

Najlepszy snajper w historii Mundiali – 16 strzelonych bramek w 24 meczach. Grał w czterech światowych czempionatach i z każdego z nich przywoził medal, co nie ma odpowiednika w historii! (2002 – srebro, 2006 – brąz – 2010 – brąz i 2014 – złoto). Autor wielu rekordów związanych z Mundialem. Strzelił najwięcej bramek głową – 7, jedyny w historii strzelił pięć goli na dwóch z rzędu turniejach (2002 i 2006), tylko on strzelał minimum cztery bramki w trzech światowych czempionatach (2002 – 5, 2006 – 5 i 2010 – 4). Król strzelców Mundialu w 2006 roku. Srebrny (2008) i brązowy (2012) medalista mistrzostw Europy. Rekordzista pod względem strzelonych bramek dla reprezentacji Niemiec. W latach 2001-2014 strzelił ich dokładnie 71 w 137 meczach (więcej od niego gier w reprezentacji ma tylko Lothar Matthäus – 150).

Napastnik: RONALDO (BRA)

Drugi najlepszy snajper (po Klose) w historii Mundiali. 15 strzelonych bramek w 19 meczach. Zaczynał swoją przygodę z Mundialem w Stanach Zjednoczonych w 1994 roku, gdzie obserwował sukces (złoty medal) Canarinhos z ławki rezerwowych. Cztery lata później we Francji zdobył srebro, a w pierwszym Mundialu w XXI wieku w Korei i Japonii (2002) został królem strzelców (8 bramek) i zdobył złoto. Ostatni jego Mundial (2006) zakończył się na ćwierćfinale (ponownie Canarinhos musieli uznać wyższość Trójkolorowych, przegrywając 0:1). Ronaldo grał  w najlepszych klubach na świecie i wszędzie odnosił liczne sukcesy. Z Barceloną wywalczył Puchar Zdobywców Pucharów (1997), z Interem Mediolan Puchar UEFA (1998), z Realem Madryt Superpuchar Europy i Puchar Interkontynentalny (2002) a z AC Milanem Superpuchar Europy i Klubowe Mistrzostwo Świata (2007). Dwukrotny zdobywca Copa America (1997 i 1999) i Pucharu Konfederacji (1997). W latach 1994-2011 rozegrał dla Canarinhos 98 spotkań, strzelając w nich 62 bramki. Gdyby nie liczne kontuzje…

Napastnik: PELE (opens in a new tab)” rel=”noreferrer noopener” class=”ek-link”>PELE (BRAZYLIA)

Zaczęliśmy od najstarszego mistrza świata, kończymy na najmłodszym zdobywcy najcenniejszego futbolowego trofeum. Napisano o nim chyba już wszystko, więc wyjątkowo poprzestaniemy na wyliczeniu jego najważniejszych rekordów związanych z Mundialem.

• Najmłodszy strzelec bramki – 17 lat i 239 dni (Mundial w Szwecji – 1958)
• Najmłodszy strzelec hat-tricka – 17 lat i 244 dni (1958)
• Najmłodszy strzelec bramki głową – 17 lat i 249 dni (1958)
• Najmłodszy mistrz świata – 17 lat i 249 dni (1958)
• No i wreszcie ten najcenniejszy rekord – JEDYNY W HISTORII PIŁKARZ, KTÓRY ZOSTAŁ TRZYKROTNYM MISTRZEM ŚWIATA. Rekord ten ustanowił ponad pół wieku temu, na Mundialu w Meksyku w 1970 roku. Czy ktoś kiedyś, chociaż wyrówna ten rekord?…

Tak prezentuje się nasza „11”. Kogo Wam w niej brakuje? A może kto w niej znalazł miejsce na wyrost? Zapraszamy do dyskusji. Poniżej zaprezentowaliśmy jeszcze ciekawe naszym zdaniem statystyki związane z naszymi bohaterami.

ZŁOTA „11” MUNDIALI – STATYSTYKI ZWIĄZANE Z MUNDIALEM

ZŁOTA „11” MUNDIALI – STATYSTYKI ZWIĄZANE Z WYSTĘPAMI W REPREZENTACJI