Najdroższe transfery w historii futbolu

Dziś galopująca inflacja i w jej konsekwencji coraz mniejsza siła nabywcza pieniądza, dobitnie uderzają w społeczeństwo. W poniższym tekście doszliśmy do wniosku, że czasami warto porozmawiać o tym zjawisku w ciekawszym kontekście, czyli uwzględniając jedynie sprawy dotyczące piłki nożnej.

Włoscy analitycy piłkarscy działający na portalu „PlayRatings” opracowali specjalny algorytm, pozwalający określić, ile dzisiaj kosztowaliby czołowi zawodnicy z minionych epok. Fachowcy wzięli pod uwagę inflację i dokładnie prześledzili zmieniającą się wartość pieniądza. Dzisiaj rekord transferowy dzierży Neymar, który latem 2017 roku zamienił Paris Saint-Germain na Barcelonę za oszałamiającą kwotę 222 mln euro (199 mln funtów).

Okazuje się, iż zważając na inflację, były w historii piłki nożnej ruchy piłkarzy, za które wykładano na stół znacznie większą kasę. Ranking zawiera siedmiu graczy, którzy zdaniem analityków, dzisiaj byliby drożsi od brazylijskiego magika. Wszystkie kwoty dla ujednolicenia i przejrzystości podane są w funtach zgodnie z panującymi dawniej kursami. Euro wprowadzono do obiegu dopiero w 1999 roku.

Gonzalo Higuaín z Napoli do Juventusu – 232 mln funtów (2016 r.)

Bez wątpienia jeden z najlepszych środkowych napastników ostatniej dekady. Jako 26-latek trafił z Realu do Napoli i w ekipie spod Wezuwiusza zrobił prawdziwą furorę. W 146 meczach strzelił aż 91 goli i w ten sposób zapracował na transfer do wielkiego Juventusu. „Stara Dama” zapłaciła za niego w lipcu 2016 roku aż 79 mln funtów. Według obliczeń w dzisiejszych realiach kwota ta wyniosłaby aż 232 mln. Wielokrotny reprezentant Argentyny jest jedynym piłkarzem w XXI wieku, który uwzględniając inflację, kosztowałby więcej niż 200 mln funtów.

Gabriel Batistuta z Fiorentiny do Romy – 247 mln funtów (2000 r.)

Kolejny Argentyńczyk na liście. Popularny „Batigol”. Legenda ligi włoskiej, strzelec 10 goli na mundialach, absolutny fenomen piłkarski, który jak nikt inny poznał ciemną stronę zawodowego sportu, czyli okropne kontuzje. Wcześniej jednak zdołał trochę pozachwycać. W 2000 roku przeszedł z Fiorentiny do Romy. Batistuta kosztował rzymian 32 mln funtów, które dzisiaj odpowiadałyby 247 mln. Premierowy sezon w nowym klubie zakończył z dorobkiem 20 golu i mistrzostwem kraju.

Marco van Basten z Ajaksu do Milanu – 289 mln funtów (1987 r.)

Trzykrotny laureat Złotej Piłki, podobnie jak Batistuta, mógłby wiele powiedzieć o poważnych urazach, które wyniszczają ciało. Holender przez kontuzje kostki romans z futbolem musiał zakończyć w wieku zaledwie 29 lat, choć i tak może szczycić się pierwszorzędnymi osiągnięciami. Najpierw wymiatał na rodzimej ziemi w Ajaksie Amsterdam, potem w Milanie prowadzonym przez wielkiego Arrigo Sacchiego. Szefowie włoskiego giganta wyłożyli za niego milion funtów, czyli obecnie 289 mln w brytyjskiej walucie (!).

Christian Vieri z Lazio do Interu – 295 mln funtów (1999 r.)

Za Vieriego Inter w 1999 roku przelał na konto Lazio aż 41 mln funtów. W tamtym okresie stanowiło to ogromne pieniądze, mianujące go najdroższym piłkarzem wszech czasów. Rekord ten rok później pobił Hernán Crespo, który identycznie jak Włoch pożegnał Lazio na rzecz Interu. Jeśli wtedy Vieri był drogi, to teraz określono by go niewiarygodnie drogim, bowiem wedle „PlayRatings” 41 mln funtów musiałoby przeistoczyć się w 295 mln. Urodzony w Bolonii atakujący świetnie poradził sobie w Mediolanie. Grał tam aż 6 lat, strzelając 121 bramek.

Michel Platini z Saint-Étienne do Juventusu – 295 mln funtów (1982 r.)

Identycznie jak u poprzednika, chętny na Platiniego aktualnie byłby zmuszony sięgnąć do kieszeni po 295 mln funtów. W 1982 roku jednak pieniądz posiadał zupełnie inną siłę, bowiem Juventus za wspaniałego Francuza zapłacił tylko „bańkę”. Ledwie dwa miliony więcej Milan wydał na Marco Van Bastena i w obu tych sytuacjach stanowiło to prawdziwy złoty interes. Platini też sięgnął po trzy Złote Piłki (jako pierwszy w dziejach trzy razy z rzędu), a w Turynie wygrał wszystko, co możliwe i pomimo późniejszej szemranej przyszłości w strukturach UEFA, nie można zabrać mu tego, że zapisał się na kartach historii złotymi zgłoskami.

Diego Maradona z Barcelony do Napoli – 300 mln funtów (1984 r.) 

Gigantyczny ruch transferowy w latach 80. ubiegłego wieku. Nieżyjący już piłkarski geniusz po dwóch latach spędzonych w stolicy Katalonii odszedł do Napoli za astronomiczne niegdyś 6 mln funtów. Taka kasa współcześnie stanowi ekwiwalent okrągłych 300 mln funtów. Maradona to jednak Maradona. Nie bez powodu stadion w Neapolu nosi jego imię, a na samo wspomnienie krajana Lego Messiego kibice mieszkający w prawie milionowej metropolii dostają przyjemnych dreszczy.

Ronaldo z Barcelony do Interu – 380 mln funtów (1997 r.)

Zwycięzca zestawienia. Przez wielu nazywany tym „prawdziwym Ronaldo”, co tylko obrazuje klasę brazylijskiego postrachu bramkarzy pod każdą szerokością geograficzną. Gdy trafił do Europy, momentalnie zaczął rozstrzeliwanie kolejnych drużyn. Po niesamowitym sezonie w barwach Barcelony (49 meczów, 47 goli, 12 asyst) mający spore możliwości finansowe Inter w ramach za usługi „Il Fenomeno” uiścił opłatę w wysokości 25 mln funtów. Choć trudno w to uwierzyć, ufając obrachunkom, po inflacji opłata ta jawiłaby się jako 380 mln, co uczyniłoby Ronaldo absolutnym rekordzistą transferowym.

Kilka słów o metodologii działania analityków ze strony „PlayRatings”. To profesjonaliści, którzy używają kwalifikowanych narzędzi do swojej pracy. Ich rankingi można uznać za zabawę i rozrywkę, ale okraszoną absolutnie poważnym podejściem i jak najlepszym oddaniem realiów. Sami piszą o sobie w następujący sposób:

„PlayRatings opiera wszystkie swoje szacunki na rygorystycznym stosowaniu najlepszych praktyk ekonomicznych w branży piłkarskiej i wykorzystaniu skutecznych, zastrzeżonych algorytmów. W przeciwieństwie do prostych szacunków porównawczych nasze oceny opierają się na unikalnym modelu ekonomicznym, który jest w stanie odtworzyć dynamikę rynku, skupiając się na specyfice konkretnego zawodnika i klubu. Wszystkie nasze oceny są przeprowadzane zgodnie z najlepszymi praktykami ekonomicznymi, zasadami UNI EN ISO, standardami MSR/MSSF oraz zasadami efektywności i uczciwości.”

Źródło: https://www.playratings.net/